Rooming in

‘Rooming in’ klinkt heel hip. Het doet denken aan een mooie lenteochtend. Ergens in Italie. Een zeegroen geschilderde voorgevel. Met een klein gietijzeren balkonnetje eraan. Waar je de zon even op je gezicht kunt laten schijnen, terwijl je kijkt naar de eerste mensen die op weg zijn naar hun werk. Het buurtwinkeltje dat zijn luiken opent. Een baasje die zijn hond uitlaat. De buurman die even naar je zwaait, vanaf beneden. Tot de bed & breakfast eigenaar op de deur klopt. Verse broodjes, zojuist geperste jus en een echt Italiaanse cappuchino komt brengen. Buongiorno! Een beetje à la Elizabeth Gilbert in Eten, Bidden en Beminnen. 

Maar op de kinderafdeling van het ziekenhuis betekent ‘rooming in’ toch echt iets heel anders. Dat je constant de wacht houdt over je zieke kind. Dag. En nacht. Met een uitklapbed, dat nog net in de kamer past. Waar een mosterdgele sprei overheen ligt, met tropische bamboeprint. Om te compenseren voor de koude, gefilterde lucht van de constant zoemende airconditioning. En je hooguit vijf minuten alleen gelaten wordt. Dag. En nacht. Waarna er weer een dokter binnen komt. Om het algehele welbevinden van je kind te controleren. Een verpleegster. Om je kind een zetpil te geven. Of de huishoudelijke dienst. Die het ziekenhuisontbijt brengt. Een droog beschuitje, plakje komijnenkaas in plastic, en een plastic bekertje met filterkoffie. Goeiemorreguh! Een beetje à la ER, maar dan zonder George Clooney.

‘Het lijkt hier wel een muizenexperiment,’ verzucht ik tegen een vriendin. Die zo lief is om een hele tupperware uitzet vol pasta met saus langs te brengen. Inclusief stokbrood, een bakje salade, en dressing. ‘Iedere keer als ik heel even hoop rust te hebben, komt er weer iemand binnen. Alsof ze steeds met een vinger in je schouder prikken. Erbij blijven. Prik. Niet in slaap vallen. Prik. Koppie erbij. Prik.’ Gelukkig krijgen we ook heel veel niet-medische aandacht. Andere vrienden, die ook voor ons koken. Langskomen. In het echt of virtueel. Aanbieden om op onze andere kinderen te passen. Bezorgd opbellen vanaf hun vakantieadres in Frankrijk. Kaartjes sturen en kadootjes brengen. 

Waarmee onze ‘rooming in’, die uiteindelijk ruim 10 dagen duurt, toch nog een mooi zilver randje krijgt. Want waar Elizabeth Gilbert helemaal naar Italië gaat om te zoeken naar de dingen die ze mist in haar leven: plezier, toewijding en evenwicht. Vind ik die dingen bij ons om de hoek, in het Kennemer Gasthuis Zuid. In het plezier, de toewijding en het evenwicht van onze lieve vrienden en familie. Alle mensen die er voor ons zijn wanneer we dat zo hard nodig hebben. En die ook na Kate haar ontslag uit het ziekenhuis ‘rooming in’ blijven. Maar dan in mijn hart.