Platzakgeld

Ik ben een van die ouders. Die het niet goed doen met dat zakgeld. Ik weet hoe belangrijk het is, en ik wil het ook echt heel graag. Echt. Vooral ook omdat ik de negatieve effecten – sparen is saai / uitgeven is goed – nu al zie. Mijn zoontje heeft op Koninginnedag al op de eerste straathoek zijn – door mij gevulde – portemonneetje leeg. Met als opbrengst een tas vol met gepensioneerde knuffels (die heel lang hebben doorgewerkt en écht aan het eind van hun loopbaan zijn), een tv uit de tijd dat kinderen er alleen nog op woensdagmiddag naar keken, en een ventilator voor mama’s kantoor (want sociaal is hij wel) die vastzit in stand 3 en mama daardoor met gemak het raam uit blaast.  

Ook op de andere dagen van het jaar rolt zijn geld alle kanten op. Behalve richting de gleuf van zijn spaarpot. Waar hij met vooruitziende blik alvast 3 stuks van heeft gekocht. Want op een dag ga ik het leren. Om een potje met kleingeld aan te leggen. Zodat ik op zaterdagochtend – vaste dag, vaste tijd – daad bij woord kan voegen. Geen ‘sorry lieverd, straks na het boodschappen doen’ meer hoef te verkopen. Waarna ik het weer hartstikke vergeet. Maar gelijk die euro tevoorschijn kan toveren. En nu maar hopen dat hij zo goed leert sparen dat hij de opbrengst volgend jaar, op onze nieuwe Koningsdag, lekker in die 3 spaarpotten van hem laat zitten. 

Een creatief kind

Mag ik die hebben? Nee, schat. Dat beeldje is van mama. Heb ik voor de slaapkamer gekocht. Neehee. Die doos bedoel ik mama. En dat pit-pat papier. O ja, natuurlijk. Ik had het kunnen weten. Want ik heb een creatief kind. Een kind dat nog geen vijf minuten later weer mijn kamer binnen komt stormen met een soort rare hand op zijn rug. Kun je deze aan me vastplakken mama? Waar heb je die derde hand dan voor nodig lieverd? Om extra hard mee naar opa en oma te zwaaien als ze zo komen. Een kind dat op de opvang een zogenaamde ‘geurfabriek’ maakt van oude spuitbussen, flessen shampoo en tubes douchegel. Die eerst zijn leeggespoten in Jan en allemans oksel en dienst gedaan hebben in diverse badkamers in Haarlem. En waaraan ik nu – lucky me – mag ruiken om te kijken welke ‘de lekkerste’ was. Of een TV in elkaar knutselt, als ik zeg dat hij er nog geen op zijn eigen kamer mag. Compleet met afstandsbediening en verschillende programma’s om in het scherm te hangen. 

Dat ik zo nog pagina’s vol kan schrijven over al zijn creatieve uitspattingen is natuurlijk vooral hartstikke leuk. Maar soms ook dodelijk vermoeiend. Bijvoorbeeld als je net loopt te pieken om iedereen op tijd de deur uit te krijgen. En mijn creatieve kind bedenkt dat hij alleen zelfgemaakte robotschoenen aan wil naar school. Die eerst nog gemaakt moeten worden en bovendien totaal ‘unwalkable’ zullen zijn. Of wanneer je net die dozen van de IKEA hebt uitgepakt. Snel de deur probeert uit te glippen, richting papierbak. Maar nog net gesnapt wordt bij de voordeur. Mam, daar kan ik een eigen huis van maken! Maar zoals met veel dingen, ben ik ook hierin gelukkig niet alleen.  En is er een boek over geschreven. The Artist's Way for Parents: Raising Creative Children - door Julia Cameron en Emma Lively. Check: http://www.theguardian.com/lifeandstyle/2013/aug/17/art-of-raising-creative-children?CMP=twt_fd. 

Ook vinden we gaandeweg zo onze eigen oplossingen. Zoals een fotootje maken, om het kunstwerk te vereeuwigen. Waarna het soms toch nog richting papierbak mag. Heel zinvol, aldus Julia: "When we clear the physical space, we literally make room for clarity and inspiration." En dat ik in dat ene hele korte moment even kan genieten van een opgeruimde woonkamer, is daarbij natuurlijk een totaal onbelangrijke maar toch leuke bijkomstigheid. 

De 3 P's

Mijn zoontje is iets te lang in de 3 P’s blijven hangen. In het normale kinderalfabet staat dit voor Pizza, Patat en Pannenkoeken. Mijn zoontje heeft die laatste P vervangen door Pasta. Dus valt het allemaal best wel mee. Aldus de diëtiste die ik ooit op mijn werk tegenkwam, terwijl ze mij in de schijf van vijf het stapeltje penne pasta aanwees . En dat was uiteraard precies wat ik graag wilde horen. Als toenmalig alleenstaand moeder, te moe om bij iedere maaltijd weer die strijd aan te gaan. Ook daarna werden door mij vele mooie excuses gevonden: druk met het vinden van die nieuwe man, zwanger van de tweede, een verhuizing, en nog een, en nog een. Maar nu moet ik dat dus bezuren. Met een kind dat vooralsnog niet veel meer dan doPerwten eet (misschien omdat daar ook een P in zit). En zijn onderkaak heel ver naar onder trekt, ondertussen ‘Ieuw!’ roepend, als hij toch een P-loos hapje probeert. Waarbij hij op slechte dagen ook nog rustig doet alsof hij bijna moet spugen. Ondertussen met veel theatraal vertoon een tissue voor zijn mond houdend.

Gisteravond bereikte deze voorstelling een nieuw hoogtepunt. Hij zou weglopen naar Japan. Te voet. En zeker een jaar van huis zijn. (Het was erg verleidelijk hem op google maps te laten zien dat je in een jaar niet eens in Japan belandt, laat staan weer terug naar huis kunt lopen. En toch echt ook over water zal moeten. Een afstand die je niet bepaalt redt met je net verworven A-diploma. Maar goed, dat was niet the point). Hij maakte er serieus werk van door een voedselvoorraad aan te leggen voor onderweg. In een servet. Daarna op zoek te gaan naar een goede stok om er een echte Douwes knapzak van te kunnen maken. Waar alleen dingen uitkomen die je wel lust. En op pad te gaan. Waarbij hij niet veel verder kwam dan onze achtertuin. Waar hij vervolgens zijn lekkernijen – ontbijtkoeken en een pakje yogi – ging oppeuzelen. En weer binnen kwam. Terwijl er in mijn hoofd een hele grote P van Push over opdoemde. Tijd voor de rest van dat alfabet. En nu echt... 

Rupsje nooit genoeg

Het echte sprookje van roodkapje? Dat zal ik jullie vertellen. Het was niet de wolf, maar de jager die in dat bos de boel op stelten zette. Die wolf was namelijk hartstikke vegetariër. Maar gelukkig schoot die jager in wolfskleren op een dag in zijn eigen kont, waarmee hij zijn lesje wel geleerd had. Aldus de versie van Hakim. Waar Skye hard om kon lachen. En ik ook. Helaas begon Skye daarna dat andere beroemde sprookje te vertellen. Zijn versie van Rupsje nooit genoeg. Druk bezig om naast die blauwe verhalenfestival ballon ook nog die gele te bemachtigen. De verhalenfestival button. De verhalenfestival poster. Het verhalenfestival nachtlampje (zat serieus in het assortiment). Of dan toch tenminste een ijsje. Wat hij zelf aan creaties maakte wilde hij ook vooral hebben. Het gevaarte van bamboesticks, door mij knullig aan elkaar geregen met elastiekjes (ik werk nu eenmaal niet zo vaak met bamboe en zat vroeger ook niet op scouting). Wat bij voorkeur mee moest het hele festivalterrein over, de Dixie wc in en daarna mee terug naar huis in de trein. Ook bij de schmink-stand ontpopte Rupsje nooit genoeg zich niet tot een mooie vlinder. Want daar zat een rij van 17 kinderen x 15 minuten. (Bovendien had hij vast iets anders gekozen als hij wel aan de beurt was gekomen.) Onderweg naar huis – zonder bamboegevaarte (er zijn grenzen, ook al zijn die soms knullig van bamboe aan elkaar geregen) – probeerde ik hem nog maar eens uit te leggen dat dit soort uitjes niet gaat om dingen maar om ervaringen. Zoals die leuke voorstelling van Hakim. Begrijp je dat, lieve Skye? Waarop hij een beetje verdrietig ja knikte. Tussen zijn twee ballonnen door. 

Eerste schooldag

08.45 uur. Het zit er weer op. De eerste ochtendspits na de zomervakantie. Maar niet voordat mijn zoontje om 06.50uur heeft bedacht dat het een heel goed idee zou kunnen zijn om een parachute te maken voor zijn actiefiguur. Een actiefiguur dat nog nader te bepalen is. Eerst nog uitgekozen moet worden uit de Grote Bak allerlei.  (Je weet wel, die met keuken mini’s en andere spaaractie-restanten, halve knikkers, onthoofde LEGO poppetjes, ooit oranje EK 2012 Wuppies en die rottige Happy Meal kadootjes die nooit stuk gaan en direct enthousiast geluid gaan produceren zodra je maar in de buurt van de Grote Bak komt). Waarna om 07.10 uur de zoektocht naar een schaar, plakband, touw en papier begint. Terwijl ik het gezin ondertussen bloedserieus probeer voor te bereiden op deze belangrijke dag. De jongste verschonen, allemaal aankleden, tanden poetsen. Rond 07.30 – het moment waarop ik oprechte pogingen begin te ondernemen om het gezin naar beneden te krijgen, de trap af – start de eerste ‘het lukt niet, mama’ stress. Waardoor ik van weeromstuit bijna de vieze luier in mijn achterzak steek in plaats van mijn telefoon. Eenmaal beneden, druk met de fameuze boterhamtrommels en rugtassen, stelt mijn man de geweldige vraag: Waarom is hij hier nu mee bezig? Goeie. Daar ga ik eens flink over nadenken. Terwijl jij de kinderen wegbrengt, oké schat? Neem wel een paraplu mee, want het regent buiten.