Met centimeters hoge glitterhakken door de sneeuw

Tegen het nieuwe jaar word ik altijd behoorlijk melancholisch. Niet alleen omdat de sinterklaaswallen nog onder mijn ogen hangen, en mijn billen zijn volgeplakt met kerstkransjes. De dagen nog zo gruwelijk kort zijn en de avonden zo vreselijk donker. Maar vooral omdat ik het dan niet kan laten terug te kijken op alles wat eerst was. Al die kerstdagen waarop ik als kind betoverd heb staan kijken naar de kerstboom van mijn oma, van onder goed gevuld met kado’s. Die ene oudejaarsavond waarop ik als zestienjarig meisje niet de kroeg in mocht van mijn ouders. Ondanks (of waarschijnlijk juist vanwege) die knalrode jurk die ik had gekocht, en mijn bijbehorend rood gestifte lippen. En al die oudejaarsavonden daarna waarop ik de schade ruimschoots heb ingehaald, met centimeters hoge glitterhakken door de sneeuw aan toe.

Tot het moment waarop ik kinderen kreeg. De hakken nog voor oud & nieuw begonnen te krimpen tot formaat platte zool. Er met geen mogelijkheid een oppas te regelen was. En ik, net als de meeste vaders en moeders in Nederland, genoegen moest nemen met de oudejaarsconference van deze of gene, één of twee glaasjes 'jean poppel', en dan hup naar bed. Om de volgende ochtend alweer vroeg wakker gemaakt te worden voor een nieuwjaarsduik in de eerste poepbroek van dat jaar. Maar dit was natuurlijk alleen een tijdelijke zaak. Mijn kinderen zouden zindelijk worden, groter, en uiteindelijk zelfs naar hun eigen parties gaan. Zo dacht ik toen nog optimistisch. 

Tot het moment waarop ik Kate kreeg. Met een nieuwe man die niet van feestjes houdt, maar wel van cola. Verviel niet alleen het verhaal van de zindelijkheid, groter worden en de eigen parties. Maar zelfs de 'jean poppel'. Maar omdat ik niet in de melancholie kan blijven hangen, heb ik een plan bedacht. Als Kate straks een jaar of zestien is, gaan we gewoon samen op stap. Zij in haar rolstoel, met een knalrode jurk en bijbehorend rood gestifte lippen (ik ben er tenslotte bij). Terwijl ik haar op die centimeters hoge glitterhakken voortduw (kan ik me tenminste nog ergens aan vasthouden). Heb ik alleen nog wat sneeuw nodig, en een piepklein beetje geduld. Dus voor nu nog even een cola-proost, en alvast een heel gelukkig 2014. 

Een kat in de boom

Ik ben een kerstfan. Al is het alleen maar omdat kerst net na de kortste dag van het jaar valt, en de rasoptimist in mij vindt dat we dan toch echt alweer op weg zijn naar de lente. Terwijl de pessimist in mij zich realiseert dat er straks een paar übersaaie maanden aankomen, en ik het er dus nog even goed van moet nemen. Dus dompel ik me helemaal onder in de Georgies en Maria Careys van deze wereld (en dit jaar natuurlijk ook de ge-wel-dige Voice of Holland kersthit, waar ze nú al een Sky Radio Christmas Award voor hebben ontvangen), eet ik op elke straathoek een bepoedersuikerde oliebol en mag natuurlijk ook de traditionele kerstboom niet ontbreken.

Ook dit jaar heb ik weer met veel zorg de mooiste uitgezocht. Op een dag dat mijn kinderen op school zaten, zodat ik hem helemaal zelf kon optuigen (mijn jaarlijkse zen momentje). Dat gaat met de nodige precisie: de kerstkaboutertjes, vredesduifjes, hertjes en hartjes worden door mij mooi evenredig door de boom verdeeld. Net als de kerstverlichting natuurlijk. En ook dit jaar was Skye, zoals altijd, zeer ontevreden omdat 1) hij niet mee had mogen helpen (waar ik me natuurlijk schuldig over voel, dus heeft hij zijn eigen kunstboompje); 2) een ‘echte kerstboom’ volgens hem alleen wordt volgehangen met glitter, goud en zilver (niet met return to sender poppetjes van de HEMA, zoals bij mij, die hij ‘knuffels’ noemt); 3) een echte piek heeft (en geen, zoals bij mij, return to sender fotolijstje bovenop). En was ik zelf, zoals altijd, weer zeer tevreden met het eindresultaat. 

Tot zover volgde alles en iedereen dus trouw de jaarlijkse tradities. Tot. Er ineens een kat in de boom hing. Die was dit jaar nieuw, op herhaald verzoek van Skye (net als die Sky Radio Christmas Award overigens, op eenmalig verzoek van John?). De eerste dagen liep de poes er nog met een keurig boogje omheen. Maar al snel waande hij zich in een soort jungle game, onder de laaghangende takken van míjn boom. Doel van het spel: zoveel mogelijk ‘knuffels’ te pakken zien te krijgen. Waarbij de kerstkabouters goed zijn voor 5 punten elk (want die hangen laag in de boom), de vredesduifjes voor 10 (hangen hoger), de hartjes extra levens geven, je bij een hertje terug moet naar start, en de nep piek staat voor de high score. Terwijl je op weg naar boven – als een soort PAC-man - zoveel mogelijk dennennaalden opeet, want dan kun je er beter bij. Inmiddels is hij halverwege, en vrees ik dat ook die high score er nog wel van gaat komen. Alleen Skye zijn boompje blijft, vreemd genoeg, onaangeroerd.

Dus geef ik me over. Volgend jaar tuigen ik en Skye, die overigens beweert dat hij met poezen kan praten, samen die boom op. Een PAC-man bestendige nep boom. Vol met glitters, goud en zilver, omdat dit NUL punten oplevert (hoor je me, poes?!). En een echte piek, die best wel zeer doet als je te dichtbij komt. En krijgt de poes, die ik ervan verdenk dat hij (als wij even niet huis zijn) op de Ipad instructiefilmpjes van Simons Cat kijkt (http://www.theguardian.com/books/video/2010/dec/09/simons-cat-christmas), het kleine boompje. Volgehangen met knuffels, ter afleiding.  Voor de zekerheid. Hoewel iets in mij vermoedt dat hij het dan niet eens meer zal proberen...

Weekend

Weekend: 1)  De laatste twee dagen van de week, waarop veel mensen niet werken; 2) Een vrouwenblad; 3) De periode van vrijdagavond tot en met zondagnacht. Aldus het woordenboek. Nou past die laatste definitie ons een stuk beter, want in ons huis – net als in veel andere gezinnen – wordt juist heel hárd gewerkt in het weekend. Niet in de laatste plaats omdat – net als in sommige andere gezinnen –ons zorgintensieve kind dan het nodige van ons vraagt. Van vrijdagavond tot en met zondagnacht. Letterlijk. Laat staan dat je nog aan het lezen van vrouwenbladen toekomt. 

Deze laatste zondag bijvoorbeeld, begon al om 05.00uur. Met een ‘AAAH’ uit de kamer van Kate. En werd om 06.30 nog eens extra feestelijk ingeleid door Skye. Die met een soort medley van de vogeltjesdans, gangnam style en ‘hela, hela, hela, hola, lala, hoi’ (ik verzin dit niet) de slaapkamer in kwam zetten. Waar Kate inmiddels al anderhalf uur werd vermaakt door een muziekbol die ook nog sterren op het plafond projecteert (en die je om de 20 minuten opnieuw moet aanzetten omdat die fabrikanten nog steeds niet hebben begrepen dat wij ouders geen batterijen willen besparen, maar gewoon DOOR WILLEN SLAPEN(!)). Waarna nog geen minuut later ook spruit 3 binnen kwam vliegen. Skye pestend een ‘Sky Radio’ tune toezingend (niet aardig, maar gezien de medley moest ik hem dit keer toch een beetje gelijk geven). Met tot slot een ‘Wat gebeurt hier echt?’ in mooi Nederlands, van mijn Amerikaanse man (goeie vraag, wist ik het maar). 

De rest van onze zondag zal ik jullie besparen, maar aan het eind ervan vroeg ik mij hardop af: ‘Wordt het weekend de laatste tijd nou steeds zwaarder of lijkt dat maar zo?’ ‘Nee joh, we doen dit gewoon al veel te lang,’ was het droge antwoord van mijn man. Maar niet getreurd. Vanaf vandaag is het weer doordeweeks: 1) (op) een dag die in de werkweek valt: maandag, dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag;  2) dagdagelijks. Aldus datzelfde woordenboek. Kunnen we weer ‘dagdagelijks’ in alle rust een kop koffie drinken, met wie weet zelfs wel een (vrouwen)blad erbij. 

Burn-almost

Het is zover. Ik heb te hard gewerkt. Nu echt. Laatst stond ik nog hardop te lachen in de boekwinkel. Om de nieuwe DSM volgens Sigmund. Waarin hij riep: ‘It’s better to burn out than to fade away!’ Maar de grap voorbij, is het helaas zo dat die twee vaak samen gaan. Als je een burn-out hebt, vervaagt langzaam maar zeker alles. Inclusief jijzelf. Gelukkig is het bij mij nog niet zover. Zit ik meer in een soort voorland. Mijn ogen staan wat dof, mijn energielevel is laag, en mijn lontje is soms wat korter. Een gemoedstoestand die ik quasi liefkozend een burn-almost heb genoemd. Niet zo gek die burn- almost, volgens familie en vrienden. ‘Jij bent de enige die ik ken die nog sneller is dan haar eigen schaduw,’ zei iemand tegen me. ‘Een soort Lucky Luke...’ Alleen kan míjn geluk blijkbaar wel een keertje op. Dus blijven we de komende weken even stilstaan, mijn schaduw en ik. Om die burn-almost daarna (net als Lucky Luke zelf, aan het eind van ieder verhaal) met de Noorderzon te laten vertrekken. En weer ouderwets te gaan stralen. Want hoe leuk ik Sigmund ook vind: it’s better to neither burn out nor to fade away!

Een warm bad...

Ik duik koppeltje onder. Wat een heerlijk warm bad! Mijn haar wappert alle kanten op. Ik duw me af tegen de bodem. Even een minuutje watertrappelen. Dan laat ik mijn wangen volstromen, waarna ik het er als een walvisje weer uit spuit. Ik voel hoe ik langzaam iets meer energie krijg en mijn hart sneller begint te kloppen. Na een driedubbele salto, ga ik in rugcrawl verder. Tot ik tegen de rand aankom, waar ik me omdraai en weer naar de overkant zwem. Maar dan wordt het langzaam koud. Alleen mijn voeten zijn nog nat. Leeg... Het bad is leeg. Ik kijk teleurgesteld in het kopje, en dan omhoog. Naast me zitten de kinderen televisie te kijken. Ze hebben hun pyjama nog aan. Hebben nog niets gegeten. Maar het is ook nog maar zeven uur. Zal ik nog één bakkie doen?