Opvoeden met de grote O

Ik heb braaf gestemd vorige week. Oké, het was op het nippertje en ik moest er aan herinnerd worden door twee willekeurige voorbijgangers die iets mompelden over ‘gemeenteraad’ ‘stemmen’ ‘vandaag’. Waarna ik het stembiljet tussen de grote stapel Allerlei vandaan moest vissen. Maar. Dat heb ik allemaal ruimschoots goed gemaakt door er een opvoedkundig moment met een grote O van te maken. Van Oooo wat ben ik goed bezig.

Want Skye en ik hebben samen online de stemwijzer ingevuld. Waarbij hij ook mocht meebeslissen (behalve bij de vraag over de WMO dan – te belangrijk; en die over of er wel of geen sekscentrum in Haarlem moet komen – te jong). En waarna we samen de uitslag hebben besproken en op de stemlijst hebben gekeken op Wie we dan concreet gingen stemmen. (Wat natuurlijk, in lijn met wat mijn moeder mij weer geleerd heeft, de eerste vrouwelijke kandidate op de lijst hoorde te zijn.)

Daarna gingen we tussen het avondeten en kinderbedtijd samen op pad naar het stemlokaal. Waar ons gewichtig besluit – ondersteund door een goede online analyse – ineens een heel hoog knulligheidsgehalte kreeg. Want nu moest ik hem gaan uitleggen dat ‘een van die drie oude mannetjes achter dat bureau met het blauw wit geblokte tafelkleedje erop mij een formulier zou geven’. Die ik ‘met een rood potloodje een vakje ging inkleuren in dat hokje daar’. Waarna ik hem in die grote grabbelton in de hoek zou gooien, waarna iemand anders straks al die formulieren er weer uit zou halen om ze te tellen.

Gelukkig kreeg Skye net op dat moment van een van de mannetjes een paaseitje aangeboden, waardoor hij alleen nog maar geïnteresseerd was in het afpielen van het glimmende papiertje dat daar omheen zat. En las ik kort na het stemmen dat de mogelijkheid tot elektronisch stemmen opnieuw wordt bekeken: http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/binnenland/binnenkort-digitaal-stemmen-maar-met-papier Nog steeds in combinatie met papier, dat wel. Maar laten we hopen dat dit over tien jaar je gewoon – online – kunt stemmen vanachter je laptop. Zodat Skye zodra hij achttien is, en allang zijn eigen paaseitjes kan kopen, niet alsnog afhaakt (- te suf). 

Bemoeimoeder

‘Nu wel gaan slapen jongens. Anders zijn jullie morgen te moe.' 'Nee mama. Wij hebben nog wat te bespreken.’ ‘O... wat dan?’ Het floept eruit voordat ik er erg in heb. Misschien gaat het mij wel helemaal niks aan. Wat ben ik toch af en toe een bemoeimoeder. Maar Ryan kijkt beteuterd mijn kant op, wijst naar de wiebeltand die hij zojuist heldhaftig uit zijn mond getrokken heeft (en die nu onder zijn kussen ligt), en zegt: ‘Ik wil hem niet aan de tandenfee geven, ik wil hem zelf houden.’O, maar dan hou je hem toch lekker zelf? Dat mag ook hoor.’ Stel ik voor. ‘De tandenfee bestááááát niet,’ komt er van onderuit het stapelbed. Skye mengt zich in het gesprek. ‘Ik wil alleen dat ze ernaar kijkt,’ gaat Ryan onverstoorbaar verder. Maar dat ze de tand wel bij mij laat.’ ‘Jij bent de tandenfee toch mama?’ Probeert Skye nog een keer. Ik twijfel. Skye is alweer acht, Ryan nog maar net zeven. Misschien is Ryan nog niet klaar voor een wereld zonder tandenfee. 

Dan denk ik aan het boek wat ik vandaag heb gelezen. Waarin staat dat ook jonge kinderen het onderscheid tussen werkelijkheid en fantasie heel goed weten. Maar er niet tegenin gaan als jij als volwassene fabeltjes ophangt over kabouters die door het bos rennen (‘Kijk, hij verdwijnt net achter die boom daar. Zag je hem niet?’), over vallende sterren (‘Niet zeggen wat je gewenst hebt, want dan komt het niet uit’) of tandenfeeën dus (Die 's nachts met hele tassen vol euro's in kinderkamers rondvliegen). Simpelweg omdat ze opgaan in het spel, jouw fantasie, die op dat moment best leuk is. ‘Zeg het nou maar eerlijk mama. Deze keer.’ Skye geeft nog even een extra zetje. Ik wil niet liegen tegen de jongens. Zeker niet na dat boek. ‘Oke, ik ben de tandenfee.’ (En sinterklaas en de kerstman, denk ik. Maar dat lijkt me voor dit moment even iets teveel van het goede). Heel even is het stil. Dan zegt Ryan: ‘Oke. Dan wil ik dus graag mijn tand houden. Maar geef je me dan wel een euro?’ (!)

Vieren dat ik nog geen veertig ben

Ik ben vandaag jarig, maar heb mijn 'hoofdkado' al een week geleden gehad. Een van de weinige voordelen van ouder worden: je kunt je eigen kado's bepalen en ze ook gelijk uitpakken. Het is een portable platenspeler. Babyblauw en met een hypermoderne USB port, zodat je alle LP’s ook weer op je computer kunt opslaan. Niet dat je dit wilt natuurlijk, want het ont-digitaliseren was nu juist the point. Maar dan moet je alleen wel platen hebben. En die heb ik ook. Dacht ik. 

Ergens boven in een verhuisdoos móesten nog een paar platen zitten van Madonna, Turn up the base en Michael Jackson. En Whitney Houston niet te vergeten. Mijn allereerste lp ooit. Zelf bij elkaar gespaard van die ene gulden zakgeld per week. Waarna ik als twaalfjarig meisje, vandaag dus alweer 27 jaar geleden, mijn spaarpot met vijfentwintig losse guldens omkeerde op de toonbank van de V&D. De lege platenhoes al in de hand, terwijl ik met een gelukzalige glimlach toekeek hoe de kassajuffrouw de bijbehorende lp opzocht in een van de bakken achter haar. 

Maar in 27 jaar tijd en vele verhuizingen verder, waaronder eentje overzee, kun je een hoop spullen kwijt raken. De hele opslag op zijn kop gezet, met als enig resultaat dat ik onder het stof en de spinnenwebben zat. Die platen waren nergens meer te vinden. Gelukkig biedt internet tegenwoordig uitkomst en vond ik daar Ad, die via zijn website in DOS- stijl een hele trits aan corky golden oldies in de verkoop had. Madonna, Bruce Springsteen, Wham!, Diana Ross, you name it. Adje has it all. Hij kwam ze zelfs nog bij me thuis brengen. Waarbij hij enthousiast vroeg: ‘Wanneer bent u eigenlijk begonnen met lp’s verzamelen?’

Nou vanaf vandaag dus. En gelukkig krijg ik inmiddels iets meer dan een gulden zakgeld per week, dus heb ik gelijk maar in 1 keer een hele verzameling tegelijk gekocht. Bij thuiskomst keek Skye er met hele grote ogen naar, alsof er een dinosaurus in onze woonkamer stond of een mammoet, en voelde ik me ineens stok en stokoud. Maar het is voor een goed doel. Want dankzij Ad kunnen we dit weekend helemaal los gaan op mijn ‘We vieren dat ik nog geen veertig ben’ feestje. Rondspringend op 'Like a Virgin', 'Born in the USA' en 'Club Tropicana'. Met roze fluoriserende zweetbanden om. Terwijl we ondertussen Safari, Baileys of Pisang Ambon drinken, door een rietje natuurlijk. Want als je stok- en stokoud bent (volgens je kinderen), kun je daar maar beter van genieten. 

Lijstjes mens

Ik ben een lijstjes mens. Want lijstjes ruimen zo lekker op, in je hoofd. Na een lange werkdag. Een lijstje met alles wat je - ondanks je noeste arbeid - niet voor elkaar hebt gekregen. Tijdens een vakantie. Een lijstje met zaken waar je nu écht even niet aan wilt denken. Of tijdens TOBCS: Taken-Over-By-Children-Sunday (- wat in het Engels nog wel 'cool' klinkt maar het is allesbehalve dat, dat hoef ik aan de ouders onder ons niet uit te leggen). Een lijstje met alle dingen die niets te maken hebben met flessen en poepluiers (Kate) of de Ipad ceequu dan maar een bordspelletje spelen (de jongens). En die ik dus de maandag erna moet doen, mijn (zogenaamd) vrije dag. 

Natuurlijk maak ik die lijstjes allang niet meer op ouderwetse blocnotes. Die raken namelijk altijd kwijt. (Waardoor mijn achterdochtige geest denkt dat er een complot gaande is rond het verplaatsen van die dingen. Iets met muizen, kinderen, magneten of radiografische besturing.) Of op Post-lts, want daar geldt namelijk hetzelfde voor. (Bovendien zijn ze te klein voor mijn uitgebreide lijstjes en blijven ze nooit – zoals beloofd – echt op dingen plakken. Behalve misschien op je eigen voorhoofd, maar dan kun je het lijstje dus niet meer lezen. Eigenlijk zijn Post-lts dus alleen geschikt om ‘Wie ben ik?’ te spelen, bijvoorbeeld op TOBCS.)

Nee, die lijstjes worden gemaakt in mijn digitale Outlook agenda, en vooral op mijn slimme telefoon. Die ik – in tegenstelling tot een blocnote of Post-It - altijd kan terug vinden met ‘Zoek mijn Iphone’. (Wat me doet denken aan die keer dat ik mijn telefoon was vergeten in een Belgische snackbar en we hem terugvonden door aan te bellen bij de rode stip op de App. Het huis van de oude meneer die hem had gevonden en van plan was hem terug te brengen naar de politie. 'Klopt het dat onze telefoon hier is?' Waarna hij ons aankeek of hij in een scene van Space Odyssey was beland, waarschijnlijk zijn meest recente science fiction film.)

Omdat iedere gedachtenflard erin opgeslagen wordt, zien mijn notes pagina's er voor een eventuele gelukkige vinder van mijn telefoon (kortstondig dus, tot ik hem weer heb getraceerd) vast aardig schizofreen uit. 

Een kleine greep? Platen, maandag 14.30uur. Opa en Oma Zuurkool openingscene.  Kiddo Xperienz. I shells Joanna Astolfi. 52326 m3. Van Aap tot Zip. 99 cm. Fosfatidylserine 300g. En zo minstens nog 300 losse flarden. 

Waarbij het grootste probleem is dat elk lijstje ook weer tot een nieuw lijstje leidt. Net als die mapjes in mapjes in mapjes in... die je altijd in je mailbox hebt staan. Platen, maandag 14.30uur – hoort bij mijn portable platenspelertje, net gekregen, en daar hoort dus een wanna-have platenlijst bij. Opa en Oma Zuurkool openingsscène - hoort bij het het huiswerk van de opleiding kinderboeken schrijven, waar gelijk een to-do list voor de rest van het verhaal uit klapt. Kiddo Xperienz - is niet de Haarlemse variant van de Tun Fun of het Speelkasteel, maar de rolstoel die we willen voor Kate. Waar dus een WMO aanvraag lijst bij hoort, die ik jullie voor nu zal besparen. Et cetera. 

Doodmoe word je ervan. Wat ooit bedoeld was om dingen te parkeren, leidt inmiddels tot een overvolle parkeerplaats en een lange file voor de slagbomen. Dus nu ik toevallig toch toe ben aan een nieuwe – nog slimmere – telefoon, is dit misschien wel het moment om de digitale lijstjes te verbannen. Waarbij ik mezelf een hart onder de riem kan steken met helpende gedachten als: ‘Als ik het niet onthouden heb, was het blijkbaar niet belangrijk genoeg.’ Of: ‘Word ik er vast wel aan herinnerd door iemand die wel lijstjes bijhoudt.’ Hoewel? Eén item op het lijstje kan wellicht beter blijven staan. Fosfatidylserine 300g. Voedingssupplement dat de hersenfunctie en concentratie bevordert. Een notitie uit augustus 2012 alweer. Minstens 250 notities geleden. En daarmee dus, juist ja, vergeten.