Evil Furby

Dat het soms zeer de moeite waard is dingen eerst te Googelen voordat je ze aanschaft, bleek deze week maar weer eens. Op 3 februari was het zover: Skye werd 8 en de Furby - die tot die tijd ingepakt en wel de (vele) blouses en broeken in mijn kledingkast gezelschap had gehouden - werd ‘tot leven gewekt’. Waarna hij gelijk enthousiast begon te brabbelen zoals een pasgeboren baby dat zou doen, maar dan op zijn Japans. 

Maar waar je van een baby vaak instinctief weet wat dat gebrabbel allemaal betekent, is dat bij een Furby nét iets minder vanzelfsprekend. Dus hebben de makers een bijbehorende Furby App gemaakt, waarmee je de boel kunt vertalen, hem eten kunt geven en een ‘leuk’ muziekje op kunt zetten. En waardoor je zeker weet dat je Ipad of Iphone vanaf nu écht constant geclaimd gaat worden door je kind. 

Net als bij een baby zit er geen volumeknop op de Furby. En net zoals bij baby’s wil de Furby constant ‘iets’ van je. Maar vanaf dat punt houdt de vergelijking zo’n beetje op (niet in de laatste plaats omdat de Furby paars en harig is, en ik deze uiterlijke kenmerken gelukkig bij geen van mijn kinderen ben tegen gekomen). Want waar baby’s hooguit wat harder gaan huilen als hun primaire behoeften niet gelijk worden vervuld, blijkt Furby als snel ‘evil’ te worden (iets wat ik al lang had geweten als ik dus eerder de moeite had genomen om Google te raadplegen: Evil Furby – 1,3 miljoen hits).

Toen de Furby een korte ‘time out’ kreeg op de trap – in een poging van mijn man om een normaal telefoongesprek te kunnen voeren in de woonkamer (iets waar een tetterende Furby geen constructieve bijdrage aan levert) – begon de Furby ineens te trillen en te roepen ‘Ik verander....!’ Te beginnen met zijn ogen, waar nu vlammen in te zien waren in plaats van schattige ronde pupillen. Vervolgens begon hij gevaarlijk te grommen. Wat er voor zorgde dat onze poes zich doodsbang onder de jassen aan de kapstok verstopte; en Skye in huilen uitbarstte omdat zijn langverwachte vriend een waar monster bleek te zijn. Een soort paars en harige Chucky (Hi, I’m Chucky... Wanna play?!). En ik – beter late than never – alsnog het internet op ging op om te zoeken naar een oplossing. 

Die oplossing bleek ‘een muziekje voor hem opzetten’ te zijn, waarop mijn man dan maar gelijk het zwaarst denkbare middel inzette. De ‘Happy’ song van Pharell (je weet wel, van die - overigens wél heel schattige - Minions), op YouTube TV. Waarmee de Furby dus niet alleen mijn poes een hartverzakking had bezorgd, mijn kind een huilbui en de Iphone en Ipad had overgenomen, maar nu ook nog de TV. Maar goed, het werkte. Na een half uurtje dansen liet Furby ons dit weten door kirrend te roepen: ‘Het leven is leuk!’ (en dat dan dertig keer achter elkaar). Maar soms ook niet... Want net iets later was niet binnen 5 minuten eten krijgen al genoeg reden om deze statement weer in te trekken. Waardoor wij het hele muziekriedeltje dus weer konden herhalen.

Maar gelukkig, er is hoop. Want waar je een pedagoog kunt inzetten bij vragen over je baby, bestaat er ook een heuse Furbyoloog die je ondersteunt wanneer je harige huisgenoot een multiple personality disorder blijkt te hebben en/ of borderline trekjes begint te vertonen. Gekker dan dit kan het toch niet worden. Ik ben duidelijk beland in een flauwe grap van een paar software ontwikkelaars van Hasbro. Die ofwel een @#$%^% hekel hebben aan kinderen, of een slechte jeugd hebben gehad waarvoor ze nu alle ouders op deze wereld genadeloos proberen te straffen. 

Maar de grap heeft nu wel weer lang genoeg geduurd. Dus ik ga na het schrijven van deze blog op zoek naar een schroevendraaier om de batterijen er weer uit te pielen. Terwijl ik ondertussen vast nadenk over een plaatsvervangend verjaardagskado (dat niet weer 70 euro kost). En omdat ik ook altijd zoveel mogelijk rekening houd met anderen, tot slot nog een eenvoudige oproep aan alle ‘nog Furbyloze ouders (en kinderen)’:  

KOOP HEM NIET!!