Slappe lach

Er staat een hele groep toeristen voor boekhandel de Vries.  In de etalage prijkt nog altijd mijn boek de Opvoedachtbaan, op een mooie standaard. ‘Look they are standing here for you!’ grapt mijn Hongaarse oppas. ‘The great and world famous writer: doctor Krista Okma.’ ‘Ofcourse, it is Saturday 4 P.M. Time for my weekly performance,’ grap ik terug. ‘Too bad Jason (mijn man, zie de blog: nerd op een 10-puntsschaal) is not here today. So he can’t do the belly dance where he fixes the rubik’s cube with his belly button at the same time.’ Maar nee. Die toeristen kijken natuurlijk gewoon naar het oudste brok muur van Haarlem, dat in het pand van de Vries huist. Helaas, reality check. Hebben we toch even lekker de slappe lach gehad. 

Marshmallows

Het is weer gelukt. Mijn zoontje is zonder hort of stoot langs de marechaussee gekomen. Oftewel de marshmallows, zoals hij ze noemt. (Geheel terecht, want hun echte naam valt nauwelijks uit te spreken, noch te spellen). We waren dan ook goed voorbereid dit keer. Gemeenteformulier ingevuld om zijn begeleider toestemming te geven met hem naar het buitenland te reizen. (http://www.defensie.nl/marechaussee/service/reizen_met_kinderen/) Met een mooie stempel van de ambtenaar erop. Geboorteakte, want hij heeft ook nog eens de achternaam van zijn vader. Uittreksel uit het gemeenteregister, om te laten zien dat hij ook echt bij ons in Haarlem woont. Bewijs van toekenning van de ouderlijke macht. En twee mooie kopieën van zowel het paspoort van zijn moeder als van zijn vader.

Waarmee de reis een stuk soepeler verliep dan de vorige keer. Toen ze ruim twee uur door ‘de marshmallows’ in het vuur werden gehouden. Voordat ze dat vliegtuig in konden stappen. Of bij terugkomst op Schiphol hun koffer op mochten halen. En natuurlijk snap ik dat het nodig is. Want aan het begin van de zomer werden, in twee weken tijd, maar liefst drie kindontvoeringen voorkomen. Check: http://www.nujij.nl/algemeen/kindontvoeringen-op-schiphol-voorkomen.23936217.lynkx Maar mijn idee van vakantievoorpret is toch een andere. Dus heb ik gelijk maar even een documenten-mapje gemaakt voor de volgende vlucht. Zodat wij voortaan degene zijn die de (echte, snoepvariant) marshmallows in het vuur houden. Voor de gezelligheid. In plaats van andersom. 

Als de kat van huis is... komen de konijnen

Nog een nachtje slapen en dan komen mijn mannen weer thuis. Alle drie. Opperman Jason, die voor zijn werk 2 weken in Amerika heeft gezeten. Kleine, maar niet minder prominente, man Skye. Die bij zijn papa in Israël heeft gelogeerd. En nog net iets kleinere, maar nog altijd zeer notabele, man Ryan. Die met zijn moeder op kampeervakantie in Frankrijk is geweest. Tot die tijd hebben we nog heel even een meidenhuis. Met kleine Kate, twee oppassen (eentje die komt en eentje die straks gaat) en ikzelf. O, en het konijn en de goudvis van onze vrienden niet te vergeten. Die tijdens hun vakantie door ons verzorgd worden, en waarvan ik bijna zeker weet dat het ook meisjes zijn.

In die twee weken heb ik alle stadia van de achterblijver doorlopen. Het Afkickstadium. Waarom hangen er ineens niet meer de hele dag enthousiastelingen aan mijn been? Die constant een beroep doen op mijn rol als mama? Het Moe stadium. Waarin je ineens niet sneller vooruit komt dan een schildpad in winterrust. Het Besluitloze stadium. Waarin je eindelijk tijd hebt om de dingen te doen waar je normaal nooit aan toe komt, maar niet meer weet waar je moet beginnen (waardoor je dus uiteindelijk niets doet). En het Basta stadium. Want nu heeft het wel weer lang genoeg geduurd.  Waar ik nu nog voor een nachtje in zit.  Dus op die twee of drie dagen na waarin ik misschien toch nog wat gedaan heb. Tussen die twee B-stadia in. Kun je wel zien dat ik mijn tijd effectief heb besteed. 

Dat moet bij dat konijn en die goudvis toch echt anders kunnen. Dus ik zal ze aansporen vanaf nu vooral actief te worden, keuzes te maken en aan time-management te doen. Want voor je het weet staan die kinderen alweer aan je vissenkom te schudden en word je de hele dag te pas en te onpas je hok uit gejast. Of hangen ze, zoals bij mij, dus weer de hele dag aan je been om een beroep te doen op je rol als mama. Waarmee je voorlopig weer in het Verlang stadium (slaap, warme koffie, een rustig moment op de WC, ...) terecht komt. Tot de volgende zomervakantie. Waarin je het natuurlijk óók allemaal heel anders gaat doen. Net als die goudvis en dat konijn. 

Overhaaltechnieken

Vroeger was ik nogal strak in de leer als het ging om de basisregels van het opvoeden. Als beginnend - 21 jaar jonge - pedagoge, zonder kinderen. Ja is ja, nee is nee en je moet vooral consequent blijven, want dat staat in mijn studieboeken. Maar dat was dus allemaal voordat ik mijn eerste eigen kleine overhaler op de wereld had gezet. Die technieken gebruikt die in geen van die studieboeken stonden beschreven. 

·    Zo is er de ‘Je bent doodmoe, ik zie het’ techniek. De meest eenvoudige, doch meest effectieve van het stel. Aan ouders hoef ik deze echt niet uit te leggen, maar even voor de beginnende pedagogen: hierbij worden de meest onwaarschijnlijke dingen gevraagd (Mag ik popcorn voor ontbijt? Mag mijn cavia ook aan tafel eten? Mag ik de koelkast roze schilderen?) of geëist (Ik ga alleen in het opblaaszwembadje als jij jezelf er ook in perst) op momenten dat je het écht niet kunt opbrengen om er tegenin te gaan. 

·    De 'shotgun' techniek waarbij er in hoog tempo meerdere verzoeken tegelijk worden ingediend, waardoor je er uiteindelijk altijd wel aan eentje toegeeft. Mama, mag ik yogi drinken? Mama, mag ik vanavond tot 12 uur opblijven? Mama, mag ik chips? Mama, mag ik met een rode stift op de muur tekenen? Mama, mag ik...?

·    De 'afpel' techniek, waarbij je langzaam in de val wordt geleid. Mam, wat gaan we morgen doen? Mam, mag Pietje bij ons komen spelen? Mam, mogen we dan ook iets eten? Mam, krijgen we dan wel iets lekkers?

 ·   De 'Je bent druk bezig met iets anders' techniek. Waarbij je kind net tijdens dat belangrijke (telefoon)gesprek de 'hamvraag' dropt. Mam, mag ik voortaan voor altijd bij jou op de kamer komen slapen? Mam, mag ik stoppen met school? Mam, mag ik de nieuwe baby terug geven aan de ooievaar? Waarop jij terug mompelt: tuurlijk schat, kom zo bij je, even wachten.

·    En tot slot de zeer gemene ‘Ik haat je voor altijd als je nu geen ja zegt’ techniek. Met uitspraken als: 'Ik ga ergens anders wonen en ik kom nooit meer terug!' Een techniek die inspeelt op het aloude schuldgevoel van ouders (ik doe het altijd fout, ook al doe ik nog zo mijn best). 

Dus inmiddels - drie overhalers en ruim vijftien werkjaren verder – heb ik mijn advies ietwat genuanceerd. Natuurlijk blijft nee nog steeds nee als dat het enige logische antwoord is (bijvoorbeeld als je 5-jarige vraagt of hij van de Domtoren mag bungeejumpen). Maar als je bij alledaagse verzoeken denkt dat je nee wel eens een ja zou kunnen worden, kun je soms maar beter gelijk toegeven. Zo leert je kind in ieder geval niet wat een geweldig succes er te behalen valt met bovenstaande technieken. En ben je dus toch nog goed pedagogisch verantwoord bezig.