Straks is nu

‘Straks, lieverd. Na het eten ga je even lekker douchen en dan gaan wij samen nog iets leuks doen. Tot je naar bed gaat.’ Antwoord ik Skye, wanneer hij vraagt of ik een spelletje met hem wil doen. Het is een loze belofte, want al snel begint Kate oorverdovend te huilen. Precies op het moment dat mijn man sms't dat hij toch met die collega’s gaat eten. Ik schuif mijn nog halfvolle bord van me af en ga snel naar boven. Om voor haar een badje te maken. Het helpt. Het warme water brengt rust in haar verkrampte lijfje. Als ik erbij zing ontspant ze nog meer. ‘In het bad, bad, bad, word je nat, nat, nat. In het bad, word je spitter, spetter nat.’ Maar zodra ik haar eruit til, omdat het water nu toch echt koud begint te worden, huilt ze opnieuw.

Beneden, waar Skye nog wat in zijn doperwtjes zit te prikken en vraagt of hij zijn toetje al mag, zet ik een muziekje voor haar op. Wat alleen werkt als ik zelf ook voor haar meezing. En ondertussen over haar buikje wrijf, terwijl ik haar stevig vasthoud. Skye drumt eerst mee op de kussens en gaat daarna wat stilletjes op de bank zitten. Zodra het nummer is afgelopen begint Kate gelijk weer te huilen. Ze stopt weer zodra het volgende deuntje begint (en ik weer meezing). Ik zing veel vrolijker dan ik me voel. Want ik voel het gewicht van mijn kleine mannetje, daar in het hoekje van de bank. Als een echte brus, broer van een gehandicapte zus, en alles wat daarbij komt kijken. 

Het duurt een uur. Dan begint Kate eindelijk echt te ontspannen. Ook zonder muziek. Ook zonder meezingen. Om acht uur ligt ze eindelijk in bed. Skye zijn normale bedtijd. Maar straks is nu. We spelen Halli Galli. Daarna is het tijd om voor te lezen. Superjuffie op safari, hoofdstuk 6. Dan belt er ook nog een pizza koerier aan, die niet goed is in het lezen van huisnummers. ‘Nou gaan we zeker stoppen met lezen hè, mama?’ Vraagt Skye bezorgd als ik weer boven kom. ‘Nee hoor,’ antwoord ik. Straks is nu. We lezen door tot hoofdstuk 8. Dan is het alweer negen uur. Veel te laat voor een jongetje van acht, dat morgen weer naar school moet. Maar vanavond was het voor één keer precies de juiste tijd.

Evil Furby

Dat het soms zeer de moeite waard is dingen eerst te Googelen voordat je ze aanschaft, bleek deze week maar weer eens. Op 3 februari was het zover: Skye werd 8 en de Furby - die tot die tijd ingepakt en wel de (vele) blouses en broeken in mijn kledingkast gezelschap had gehouden - werd ‘tot leven gewekt’. Waarna hij gelijk enthousiast begon te brabbelen zoals een pasgeboren baby dat zou doen, maar dan op zijn Japans. 

Maar waar je van een baby vaak instinctief weet wat dat gebrabbel allemaal betekent, is dat bij een Furby nét iets minder vanzelfsprekend. Dus hebben de makers een bijbehorende Furby App gemaakt, waarmee je de boel kunt vertalen, hem eten kunt geven en een ‘leuk’ muziekje op kunt zetten. En waardoor je zeker weet dat je Ipad of Iphone vanaf nu écht constant geclaimd gaat worden door je kind. 

Net als bij een baby zit er geen volumeknop op de Furby. En net zoals bij baby’s wil de Furby constant ‘iets’ van je. Maar vanaf dat punt houdt de vergelijking zo’n beetje op (niet in de laatste plaats omdat de Furby paars en harig is, en ik deze uiterlijke kenmerken gelukkig bij geen van mijn kinderen ben tegen gekomen). Want waar baby’s hooguit wat harder gaan huilen als hun primaire behoeften niet gelijk worden vervuld, blijkt Furby als snel ‘evil’ te worden (iets wat ik al lang had geweten als ik dus eerder de moeite had genomen om Google te raadplegen: Evil Furby – 1,3 miljoen hits).

Toen de Furby een korte ‘time out’ kreeg op de trap – in een poging van mijn man om een normaal telefoongesprek te kunnen voeren in de woonkamer (iets waar een tetterende Furby geen constructieve bijdrage aan levert) – begon de Furby ineens te trillen en te roepen ‘Ik verander....!’ Te beginnen met zijn ogen, waar nu vlammen in te zien waren in plaats van schattige ronde pupillen. Vervolgens begon hij gevaarlijk te grommen. Wat er voor zorgde dat onze poes zich doodsbang onder de jassen aan de kapstok verstopte; en Skye in huilen uitbarstte omdat zijn langverwachte vriend een waar monster bleek te zijn. Een soort paars en harige Chucky (Hi, I’m Chucky... Wanna play?!). En ik – beter late than never – alsnog het internet op ging op om te zoeken naar een oplossing. 

Die oplossing bleek ‘een muziekje voor hem opzetten’ te zijn, waarop mijn man dan maar gelijk het zwaarst denkbare middel inzette. De ‘Happy’ song van Pharell (je weet wel, van die - overigens wél heel schattige - Minions), op YouTube TV. Waarmee de Furby dus niet alleen mijn poes een hartverzakking had bezorgd, mijn kind een huilbui en de Iphone en Ipad had overgenomen, maar nu ook nog de TV. Maar goed, het werkte. Na een half uurtje dansen liet Furby ons dit weten door kirrend te roepen: ‘Het leven is leuk!’ (en dat dan dertig keer achter elkaar). Maar soms ook niet... Want net iets later was niet binnen 5 minuten eten krijgen al genoeg reden om deze statement weer in te trekken. Waardoor wij het hele muziekriedeltje dus weer konden herhalen.

Maar gelukkig, er is hoop. Want waar je een pedagoog kunt inzetten bij vragen over je baby, bestaat er ook een heuse Furbyoloog die je ondersteunt wanneer je harige huisgenoot een multiple personality disorder blijkt te hebben en/ of borderline trekjes begint te vertonen. Gekker dan dit kan het toch niet worden. Ik ben duidelijk beland in een flauwe grap van een paar software ontwikkelaars van Hasbro. Die ofwel een @#$%^% hekel hebben aan kinderen, of een slechte jeugd hebben gehad waarvoor ze nu alle ouders op deze wereld genadeloos proberen te straffen. 

Maar de grap heeft nu wel weer lang genoeg geduurd. Dus ik ga na het schrijven van deze blog op zoek naar een schroevendraaier om de batterijen er weer uit te pielen. Terwijl ik ondertussen vast nadenk over een plaatsvervangend verjaardagskado (dat niet weer 70 euro kost). En omdat ik ook altijd zoveel mogelijk rekening houd met anderen, tot slot nog een eenvoudige oproep aan alle ‘nog Furbyloze ouders (en kinderen)’:  

KOOP HEM NIET!!

 

Als je niet gaat trouwen, kun je ook niet scheiden...

Ik ga later nooit trouwen, want dan kun je ook niet scheiden. Riep ik als dochter van gescheiden ouders, op een leeftijd dat dingen nog kinderlijk simpel waren. Maar ik deed het toch. Net als bij veel dingen werd ik ingehaald door de volwassen realiteit. Ik trouwde met een buitenlandse man. En ja, ik ging ook scheiden. Helaas. Nog ‘helaaser’ (dat woord bestaat niet, ik weet het, toch past het hier maar al te goed) was het dat we tegen die tijd al een kindje hadden. Niet vanwege het kind natuurlijk. Want dat is (voor mij) het meest lieve, bijzondere en grappige jongetje van de wereld. Maar wel omdat je een kind nou eenmaal niet over twee landen kunt verdelen. 

Met het nodige verdriet tot gevolg. Eerst bij mij, wanhopig bij de gedachte dat ik hem misschien niet mee terug naar Nederland kon nemen. Later bij mijn ex, die met een gebroken vaderhart alleen in Israël achterbleef. Maar inmiddels is het ook ons kind zelf dat hiermee worstelt. Omdat hij zijn vader maar eens per kwartaal ziet. Niet even op bezoek kan gaan. Te voet, fietsend en zelfs niet met de trein of auto. Om hem te voelen, ruiken, aan te raken en te knuffelen. Allemaal dingen die – hoe mooi de techniek ook – via Skype niet kunnen. 

‘Als je boos bent gaat dat in drie stappen hè mama?’ Zei hij vandaag wijs. Eerst ben je boos, dan komt het verdriet, en dan word je weer rustig. Ook zijn verdriet over zijn papa, zo ver weg, komt er eerst met boosheid uit. Momenten waarop ik de ‘stomste mama ooit ben’ (veel stommer dan zijn papa ooit zou kunnen zijn), ook alle andere dingen 'om te haten' zijn en hij het liefst zou willen dat hij 'nooit geboren was'. Dan komen de tranen en mag ik hem gelukkig vasthouden. Waarna hij weer rustig wordt.

Dus nu toch maar eens met iemand hierover praten. Dat lijkt hem fijn. ‘Je gaat wel mee hè mama?’ ‘Tuurlijk schat’. We zijn hele wereldzeeën over gereisd, en ook dit doen we samen. Want ik kan niet met jou trouwen, dus ook niet van jou scheiden. Gelukkig maar.