Spierballen

Berichtje in de Spits van de week. Sterke kinderen zijn niet alleen gezonder maar leven ook langer. Nou snap ik ‘m. Heb vorig weekend met verbazing staan kijken naar al die ouders die hun kinderen laten sjouwen. Met hun boodschappentassen. Help even mee schat. Maar die kleine schat ziet zijn eigen voeten niet eens meer. Zo vol worden zijn armen gepropt. Drie tassen. Bos bloemen - niet van die kleine schattige roosjes maar van die lange zware gladiolen. Zak met brood van de bakker. Tussen die vingertjes geklemd. Maar het is dus helemaal verantwoord. Liepen als echte trendsetters gewoon al op het nieuws vooruit, die ouders. Had ik alleen nog niet door. Ik was te druk bezig om die eerdere berichten op te volgen. Van dat belang van sparen. Buffertje opbouwen. Goede voorbeeld geven. Niet téveel kopen. Dat hadden die trendsetters dan weer gemist. Te druk met shoppen. En spierballen kweken. Dus. 

Chocoladesticks

Mijn zoon is een echte onderhandelaar. Zeker rond de decembermaanden. Mam, mag ik vanaf nu elke avond mijn schoen zetten? Nee schat, daar heeft Sinterklaas het veel te druk voor. Ja maar hij zei dat hij wel 150 pieten heeft. Die kunnen hem toch helpen? Jawel, maar 150 pieten kunnen niet in 1 nacht heel Nederland bezoeken. Bij andere kinderen komt hij wel elke avond. Weet je het zeker? Ik kan hem toch gewoon zetten. Dat Sinterklaas zelf kijkt of hij tijd heeft. En zo verder.  

Maar vanavond is het dus zo’n avond. Dat het wel mag, die schoen zetten. Ik er nog net op tijd aan heb gedacht om iets voor in die schoen te kopen. Dankzij good old Hema. Die het schoenkadootje voor het gemak nog even bij de kassa had gelegd. Voor die vergeetachtige ouders zoals ik. Chocoladesticks. Vroeger heetten die dingen chocoladesigaretjes, bedenk ik me op weg naar huis. Zagen er ook echt zo uit. In een nep sigaretten pakje. En dan paffen maar. Mad Men voor kleuters. Net zoals je ouders deden, voor in de auto. Kinderen op de achterbank. Na het eten, rook uitblazend over jouw toetje. Je bakje met chocoladevla. 

Maar helaas. Chocoladesticks of chocoladesigaretten. Mijn zoontje steekt er gelijk een op. Als een echte peuk. Geen idee waar hij het vandaan heeft. Want ik rook al jaren niet meer, en mijn man heeft het nooit gedaan. Gelukkig gaat die leeftijdsgrens straks omhoog. 18 jaar. Hoeven we dáár in ieder geval niet over te onderhandelen. Tot die tijd maar weer aan de chocolademuizen. Om hem geen verkeerde ideeën te geven. Hoewel? Als de kat van huis is, dan dansen (of roken?) de ...

Onduidelijke instructies

Op zaterdagmiddag de stad in. Altijd leuk. Kijken wat die andere ouders allemaal aan het doen zijn. Stukje bevestiging. Dat zij het allemaal net zo lastig vinden als ik. Doodvermoeid lopen ze daar. Met 30 boodschappentassen. Kinderwagens. Wegrennende peuters. Op iedere straathoek onduidelijke instructies. Halve pogingen. Om de chaos nog enigzins onder controle te houden. Nu wel een beetje rustiger doen, schat! Hoeveel rustiger hebben we het precies over? Eén schreeuw minder mama? Of twee? Niet zo vervelend doen, lieverd. Ok. Is zó vervelend wel goed? Wel een beetje liever zijn, lieverd.  Maar je vindt me toch al lief? Je noemt me net lieverd. Gaan ze dus niet beter van luisteren. Die kinderen. Maar volgens mij praten die ouders vooral tegen zichzelf. Ik zou zo graag willen dat je ietsje rustiger was, ietsje minder vervelend, ietsje liever. Vandaag. Maar eerlijk gezegd kan ik niet de energie opbrengen om er op dit moment écht iets aan te doen.

Helpen in huis

Door kinderen verantwoordelijk te maken voor een aantal taken help je hen zelfdiscipline op te bouwen en een klus voor elkaar te krijgen. Daar kunnen ze in hun latere leven veel profijt van hebben. Als alle gezinsleden hun aandeel leveren in het huishouden heeft iedereen daar plezier van. Ouders hebben meer tijd voor zichzelf en ook meer tijd om samen met de kinderen iets te doen. Even lekker kletsen of een spelletje doen bijvoorbeeld.

Zo vertelt de website www.positiefopvoeden.nl En dat doen wij. Thuis. Positief Opvoeden. Dus helpen onze kinderen. Met kleine klusjes. Placemats op tafel leggen. Eigen bordje naar de keuken brengen. Vieze kleren in de wasmand. Zodat onze kinderen straks ook zelfstandig zijn. En die leuke vrouwen – die mij al die leuke kleinkinderen gaan schenken - dan niet heel hard bij de jongens wegrennen omdat ze nog van de ‘oude stempel’ zijn.

Dat van die tijdswinst heb ik helaas nog niet mogen ervaren. Voorlopig kost het vooral méér tijd. Moet ik de placemats onder de borden leggen, in plaats van ernaast. Alle kruimels opzuigen nadat ze hun bordje - geheel op zijn kant - naar de keuken hebben gebracht. De was weer uit de mand vissen omdat je kleren soms ook wel eens langer dan 1 dag aankunt. Met nadruk op soms.

Maar ik heb vandaag wel een ander geweldig korte termijn effect ontdekt. Mijn zoontje was zo lief om alle dekens van de bank ‘op te vouwen’. Alleen... gingen we daarna met het hele gezin een filmpje kijken. Onder diezelfde dekens. Ja maar die heb ik net opgevouwen! Ik ken het gevoel schat. Goed dat jij dat nu ook even ervaart. Zou het niet ge-wel-dig zijn als ze gaan leren om dat perspectief in te nemen?!

De jeugd van tegenwoordig

Het is wat met die jeugd van tegenwoordig. Weten niet dat haaientandjes stoppen betekent. Fietsen gewoon door. Dwars over en net langs je heen. Jij oude vrouw. Met een gevuld kinderzitje achterop. Weten sowieso niet wat stoppen betekent. Gewoon doorgaan. Met stappen. Tot vroeg in de ochtend. En doorzuipen. Tot coma’s aan toe. Dan schreeuwend onder het raam doorlopen. Van die oude vrouw. Die al om 10 uur ’s avonds op bed lag. Maar stiekem ben ik gewoon een beetje jaloers natuurlijk. Want ik luister niet meer naar schreeuwende vrienden, maar naar een schreeuwend kind. Al vier nachten in een rij. Tot ik vandaag net zo moe was als vroeger. Na een nachtje flink stappen. Zo moe dat je denkt: zal ik morgen wel weer goed kunnen functioneren. Op mijn werk?  En dat dacht ik vroeger ook. Als student. Regelmatig. Na een nachtje stappen, op weg naar mijn bijbaantje. Maar dan had ik die avond ervoor wel een heleboel lol gehad. Dus als het vannacht weer feest is? Zet ik gewoon een muziekje op. Wijntje erbij. Dansend door de huiskamer. Tja. Die moeders van tegenwoordig. Maar alles beter dan mijn haaientandjes weer de hele nacht op elkaar te bijten. Want dat stoppen zit er blijkbaar niet in. Dus dan maar doorgaan. Zij. Kate. En ik.