Happy Tunes

Ik ben moe. Zelfs een beetje te moe om te schrijven. Buiten is het donker. Het waait en het regent ook nog. Dus heb ik de afgelopen avonden weer eens ouderwets tv gekeken. Zit er overal aan muziekje onder. Als mensen over straat lopen. Elkaar verliefd een kus geven. Gooien mensen tijdens een happy tune een paar potten gekleurde verf op straat. Waarna er een auto doorheen rijdt en er een regenboog van maakt. Doen mensen fluitend klusjes in huis. Zwemmen ze bij rustgevende pling plong klanken in een azuurblauwe zee, onder een stralende zon door. Of loopt er een dame op prachtige okergele wedges door Amsterdam, terwijl iemand ‘mijn stad’ zingt. 

Tja en ook de mijne, ooit. Denk ik weemoedig. Dertien jaar lang om precies te zijn. Een tijd waarin ik ook nog op hakken liep. En regelmatig grote reizen maakte naar verre oorden als Mexico, Hawaï en Sri Lanka. Plekken waar de zon net zo hard scheen en de zee niet minder blauw was. Ondertussen verliefde kussen uitdelend aan mijn toenmalige reisgenoten. Ook heb ik meerdere muurtjes van studentenkamers geverfd, in alle kleuren van de regenboog (fluitend natuurlijk). Alleen dat van die vervende auto heb ik nog nooit geprobeerd, maar ja daar moet je ook maar opkomen. En de muziek klonk dan misschien niet altijd zodat iedereen het kon horen, maar toch zeker wel in mijn hoofd. 

Een grotere grijze muis kan ik me niet voelen, na het bekijken van zoveel blije filmpjes, in mijn joggingbroek op bed. Dit is niet goed! Ik moet naar buiten! Leven! Daar waar de zon schijnt! Ik verliefde kussen in het maanlicht krijg! De vrolijke kleuren zijn! En de happy tunes! Nou ja, heb ik in ieder geval toch weer een stukje over geschreven. En schrijven doe ik toch beter als het stil is. Spreek ik mijzelf geruststellend toe. Terwijl ik het nachtlampje uitdoe, de deken over mijn hoofd trek en de regen tegen het raam aan tikt.  

 

Sinterklaas Stress - 2

‘Mam!! Denk je dat hij is geweest?’ Ik word wakker van een hand die over mijn gezicht aait. Zoals wel vaker ’s ochtends. En zoals wel vaker voelt het gek, kietelt het, alsof de kat langs mijn gezicht loopt of iemand een kwast over mijn wang haalt. Maar vandaag is het toch anders. Ineens weet ik het. Shoot! Ik ben in slaap gevallen! Ik geef mijn man een duw. Een flinke, geen zachte, want dit is ernstig. Heb jij? Ik wijs naar de grond, door het plafond, de schoorsteen. Richting twee gympies, een klein slofje, een bakje water en twee appels. De duw heeft geholpen. Mijn man snapt mijn ‘gebarentaal voor ouders van kinderen die nog in Sint geloven’ meteen. Hij schudt quasi onopvallend van ‘nee’. ‘Oké!’ Zeg ik resoluut tegen de jongens. ‘Jullie blijven even hier. Ik ben zo terug!’ Mijn oudste kijkt me met grote ogen aan. Ik hoor het hem denken. Mijn moeder reageert wel vaker vreemd zo ’s ochtends vroeg, maar dit slaat werkelijk alles. Of zoiets. Maar van de verbazing blijven hij zowaar zitten waar ‘ie zit. Ik race naar beneden. Gooi als volleerde Piet wat van het Sint Maarten snoep in de gympies. Broekzak, vestzak, wat maakt het ook uit. Dan komt mijn man de kamer in. ‘Wat doe jij hier?! Jij moet ze boven houden!’ Een paar tellen later komen de eerste voetstapjes de trap af. Pfieuw net op tijd! ‘O, mam! Dat is niet eerlijk! Kate heeft niets gekregen!’ Ik kijk naar mijn man die - als in een soort vertraagde scene van The Matrix - nog probeert een fruithap in Kate haar slofje te duwen. Skye die het ineens ziet. En direct daarna rolt uit mijn mond: ‘Ja, maar Kate snoept niet. Die krijgt een fruithap en die heeft Sint niet. Dus helpen wij hem even.’ Skye vindt het goed. Hij is duidelijk nog niet aan het echte verhaal toe. Net als wij. Sinterklaas stress of niet. 

 

Sint Maarten 2.0

Als ouder heb je de nodige stressmomenten, vaak net wanneer je het niet verwacht (vandaar dat het zo stressvol is). Maar jaarlijks zijn er ook een aantal ‘geplande stressmomenten’. Momenten waarop je eigenlijk wel weet dat het gaat komen, maar het toch (weer) niet lukt om de boel rustig te houden.  Zo heb je in de zomer avondvierdaagse stress, en in de winter Sint Maarten stress. 

Om half zes bedenk je je ineens dat je geen snoep hebt gekocht, en omdat je niet te boek wil komen te staan als juffrouw Kikkerdril of die vieze fruit mevrouw, ren je op het laatste moment naar de Appie alwaar je met de rest van Nederland de strijd aangaat om de laatste lolly's en mini Twixjes. Daarna strompel je licht gewond (maar met die laatste zak!) naar huis, zo snel als je nog kan. Want om half zeven moeten de kinderen gevoed, ingepakt en met lampion en Made in China lampje (hopen dat dat #@^%%^ het dit jaar wel blijft doen!) klaar staan voor de start. 

Gelukkig was er dit jaar Twitter (vorig jaar ook, maar toen deed ik nog niet mee). En was #sintmaarten binnen no time trending topic nr. 1. Stress wordt altijd minder als je weet dat anderen er ook last van hebben. Stop ringing the doorbell! I don't have candy. Well I do, but it's mine. #SintMaarten; De kinderen worden steeds langer en de liedjes steeds korter #sintmaarten ; Alle zakken snoep zijn leeg. Ik herhaal: alle zakken zijn leeg. #sintmaarten (@TvanEgmond).  

En ook de nodige humor helpt. Nog geen kind gezien. Wel een gigantische lampion met beentjes die zich uit de voeten maakte toen ik opendeed. #sintmaarten; Enige moment van het jaar dat ik blij ben dat ik vier hoog achter woon. #sintmaarten; Prachtig gezongen, jullie mogen kiezen uit wat Strepsils, Ibuprofen of een zakje gehaktkruiden. #sintmaarten; "WE WANT MORE, WE WANT MORE" roepen nadat de kinderen hebben gezongen. #sintmaarten; Laat één ding duidelijk zijn: 'De koeien hebben staarten' #sintmaarten; Daarnet kwam er een jongetje met bril Nick en Simon zingen. 'Rosanne, ik weet dat er heel veel snoepjes zijn'. #sintmaarten; Snoep bijna op en niks meer in huis... Dan maar bouillionblokjes van Maggi uitdelen. Zit ook papiertje om... Zien ze vast niet #sintmaarten. Ook flauwe woordgrapjes - zie foto - doen het altijd goed.

Dat de kinderen ons door hadden, bleek uit deze Tweet: 'Mijn moeder zit op Facebook, mijn vader zit op Twitter; kijk eens hoe ik schitter.' #sintmaarten. Maar kan ons het schelen, want wij hadden mooi een Sint Maarten 2.0. En in de gang staat nog een bak vol snoep. Die ik – ik ben tenslotte een echte stress eter – natuurlijk lekker zelf ga wegwerken. Hoef ik me volgend jaar ook niet meer te irriteren aan dat ‘Je moeder is een dikzak’, want dan hebben ze gewoon gelijk.

Eén minuut voor half 7

Het is één minuut voor half 7. Is het nog stil? Ik stop even met ademen om goed te kunnen luisteren. Ja, krijg nou wat. Het is nog stil. Nu moet ik strategisch te werk gaan. In mijn hoofd teken ik een landkaart: bed – slaapkamer – gang – trap – keuken – laptop. Ineens loopt er een kabouter door de gang. Nee, nu niet in slaap vallen. Ik stap zachtjes uit bed en sluip naar de badkamer. Kleng! @#$%^T Shoot! Die stomme prullenbak ook.  Voorzichtig gooi ik het watje erin. Nu heeeel zachtjes mijn tanden poetsen. Kraan zo kort mogelijk aan. Nog steeds stil. Op mijn sokken de trap af. Muisstil door de gang. Als een detective in mijn eigen huis. Klik. De deur van de woonkamer achter me dicht. Gelukt! Touch Down! Nu heb ik carte blanche. Neuriënd zet ik de waterkoker aan. Die minstens net zoveel herrie maakt als een stoomschip, maar dat kan me niet meer schelen. Ik ga aan tafel zitten. Adem eens diep in (door de neus, uit door de mond). Zet mijn heerlijke kop koffie aan mijn lippen. En dan. Klik. De deur. Een kabouter. Een 'echte' dit keer. Mama? Was je al wakker? 

Het gewicht van een kat

Wij hebben sinds een paar maanden een kat. Nou ben ik eigenlijk niet zo’n kattenmens. En juist daarom houden katten wél van mij. Wat dat toch is met katten? Dat ze altijd op schoot proberen te gaan zitten, precies bij díe mensen die een gruwelijke hekel aan ze hebben? Ik denk dat het alleen is om te kijken of ze je van het tegendeel kunnen overtuigen. Mocht dat lukken? Gaan ze daarna gelijk op zoek naar een volgend slachtoffer. Een nieuwe uitdaging om hun ego mee te strelen. Pure zelfverheerlijking dus. 

Ook deze kat – Tijger heet 'ie – zet werkelijk alles op alles om mij te overtuigen van zijn marktwaarde. Duw ik hem van mijn schoot, komt hij via de stoelleuning achterlangs weer omhoog gekropen. Poging twee gaat onderlangs, kruipend onder tafel door. Poging drie bovenlangs, over de tafel heen. Tot ik het uiteindelijk opgeef en hij zich tevreden op mijn schoot nestelt. Met zijn tanden zachtjes in mijn hand bijt – een soort liefdesbeetjes. En daarna zijn nagels in mijn nieuwe vest zet. Een absolute no-go. Waarna ik hem dus alsnog van mijn schoot afduw.

Zijn grote voorliefde voor mij is ook de andere gezinsleden opgevallen, en dankbaar onderwerp van plagerijen. Is Tijgertje druk bezig zijn kattendrollen te verstoppen, wordt er geroepen: ‘Kijk, hij maakt zijn huis schoon voor je. Hij hoopt dat je zo bij hem op visite komt.’ 'Je bent zijn prrr prrrinces... ' Enzovoorts. Dus heb ik inmiddels besloten me over te geven aan zijn avances. En heb sindsdien regelmatig het gewicht van een kat op mijn schoot. Wat op zich ook best oké is, zo blijf ik ook eens rustig op mijn plek zitten. Maar ondertussen hoop ik natuurlijk wel stiekem dat hij binnenkort op zoek gaat naar een volgend slachtoffer. 
Dus heb je een gruwelijke hekel aan katten? Kom vooral eens langs. En doe dan niet je nieuwe gebreide vest aan.

http://www.youtube.com/watch?v=s13dLaTIHSg