De dag na vaderdag

Ik heb geen cadeautje voor Jason mama. Alleen voor papa. Even steekt het. Vindt hij Jason dan toch niet lief genoeg? Het is dan wel zijn stiefvader, maar hij doet zo zijn best. Maar dan komt er een heel praktisch antwoord. We hadden niet genoeg tijd. En iedereen kreeg maar spullen voor eentje. Hij laat zien wat dat ene is, door het papier eraf te scheuren. Een sleutelhanger met een fitting eraan. 

Wel gek, zeg ik. Want er zijn genoeg kinderen met twee vaders. Verbaasd kijkt Skye me aan. Echt? Ja, echt. Sommige kinderen hebben er zelfs wel drie. Bedenk ik me. Een extra vertrouwenspersoon, een pleegvader, of een ander lief en betrokken iemand. Die er dat stukje extra voor je is, waar je dat zo hard nodig hebt. En weer anderen geen een meer. Die hebben hopelijk nog wel een lieve moeder, of iemand anders, die vader en moeder tegelijk voor je probeert te zijn. 

Dus voor al die kinderen met extra vaders, sterke moeders of andere lieve mensen. Die vast ook de nodige gloeilampen verwisseld hebben, en ervoor hebben gezorgd dat het licht weer gaat schijnen. Hierbij een extra virtuele sleutelhanger met fitting. Op de dag na Vaderdag, de dag waarop jullie zo hard nodig zijn. 

Tafeldiploma

Het is gelukt mam! Trots laat Skye me een verfomfaaid stuk papier zien. ‘Tafeldiploma. Skye Rayzner heeft de tafels van 0 tot en met 10 gehaald’.  Ondertekend door Meester Joost. Op donderdag 12 juni 2014. Diezelfde dag komt Ryan met zijn schoolzwemdiploma thuis. Ze hangen ze gelijk op de koelkast. Naast hun veter strikken diploma, ik smeer zelf mijn boterham diploma, en hun verkeersdiploma. Het zijn er al zoveel dat je inmiddels niet meer kunt zien of onze koelkast van RVS, grafiet, hoogglans wit, of een leuk RAL kleurtje is gemaakt. ‘Zijn al die vlaggen voor het voetbal, mama?’ Vraagt Skye, als hij in de straat alle vlaggen met een rugzak eraan ziet hangen. ‘Ja, ook dat,’ antwoord ik maar. Voor nu genieten we nog even van het prille succes van zijn tafeldiploma. Het ‘echte werk’ komt nog wel. Zo ergens in juni 2024.

Die 49 lijkt wel van goud

‘Kom eens mama.’ Skye neemt me aan zijn hand mee naar zijn tafeltje, in de hoek van de klas. Hij wijst naar de cijfers van 0 tot 100 die achterin de klas hangen. ‘Als je vanaf hier kijkt, lijkt die 49 wel van goud,’ zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht. ‘Dat komt omdat de zon erop schijnt.’ Ondertussen loopt de klas vol met ouders en kinderen. De laatkomers, nog net op tijd voordat de les begint. Maar het lijkt Skye niet te deren. Daar achterin de klas is hij soms even in zijn eigen wereld. Waar hij van meester Joost staand zijn werkjes mag maken. Voor als hij het echt niet meer houdt, van de beweegkriebels. Behalve dan bij het schrijven, maar dat is oké. Want voor het echte zitten heeft hij ook nog een wiebelkussen. En als hij netjes zijn hand opsteekt, om met meester Joost zijn volgende gedachte te delen, krijgt hij daar alle ruimte voor. 

‘Als alle mensen dieren zouden zijn, meester Joost. En ze zouden gaan springen op een trampoline... Een kip, een koe, een varken en een vogel bijvoorbeeld... Dan is dat best oneerlijk want die vogel kan natuurlijk vliegen, dus die gaat sowieso hoger...’ Even kijkt meester Joost of er nog meer komt, maar Skye gaat weer zitten. Op zijn wiebelkussen, in het hoekje van de klas. In zijn eigen wereld. Die bijzonder en soms ook vermoeiend is. Maar waarvan ik vooral trots ben dat ook ik er soms deel van mag uitmaken. Als ik maar goed kijk en luister, en probeer het te begrijpen. En ja, hij zal het nog wel eens lastig gaan krijgen in de grote mensen wereld om hem heen. Maar ik ben vast van plan om hem daarbij te gaan helpen. En zolang we maar af en toe iemand als meester Joost tegenkomen onderweg, moet het goed komen.