Ik ben gisteren begonnen. Met de
opleiding ‘Proza schrijven voor kinderen’. Het voelde net alsof ik weer terug ging
naar school. Niet in de laatste plaats omdat de opleiding in mijn oude
universiteitsgebouw huist. De plek waar ik – alweer 17 jaar geleden – mijn opleiding
pedagogiek heb afgerond. Maar ook omdat we ouderwets ‘huiswerk’ kregen: Kies
een kind dat je goed kent – mag ook jezelf zijn – en beschrijf een situatie waarin het karakter van dit kind duidelijk naar voren komt.
Dus braaf gedaan die
opdracht. Net als vroeger, had ik mijn huiswerk ruimschoots op tijd af. Maar
daarmee waren we er nog niet. Want het resultaat werd hardop voorgelezen, door
een mede-cursist:
‘Hooggeëerd publiek. Welkom
bij deze bijzondere voorstelling!’ De rode gordijnen gaan open. De zaal zit
behoorlijk vol vandaag. Niemand applaudisseert, maar dat is Leonie wel gewend.
Dus klapt ze zelf extra hard, zodat het niet zo opvalt. Leonie heeft haar
feestjurk aangedaan en haar haren zitten in een mooie lange vlecht. De muziek
gaat aan. Leonie heeft gezocht op ‘muziek’ en ‘spannend’, want dit is geen saai
verhaal. Beer valt gelijk om en duwt daarbij ook Barbie omver. ‘Niet bang zijn
jongens,’ stelt Leonie ze gerust. ‘Het wordt een spannend verhaal, maar het
eindigt goed.’
‘De zee is boos, want we
hebben al haar vissen opgegeten. De golven worden steeds hoger. Straks hebben
we geen eiland meer over. Wat moeten we doen?’ Koning Ralph kijkt vragend naar
het publiek. Met haar andere hand maakt Leonie de hoge golven. Woesj, woesj.
‘Je kunt prinses Leonie om raad vragen...’ roept kikker vanuit het publiek. ‘Dat
is een geweldig idee!’ zegt koning Ralph, en hij draait zich snel om naar de
prinses.’Misschien is het een goed idee om een boot te maken? Zodat jullie weg
kunnen varen?’ Stelt prinses Leonie voor. ‘Geweldig!’ roept de koning. ‘Maar
dan moet hij wel groot genoeg zijn voor iedereen. Ook de koningin, aap en
olifant moeten mee.’
Dan vliegt Leonie’s
slaapkamerdeur open. ‘Ik dacht dat je nog buiten was!’ Leonie springt op en
gaat snel voor haar hoogslaper staan. ‘Het is veel te mooi weer om de hele
middag op je kamer naar muziek te luisteren.’ Leonie’s moeder kijkt haar
bezorgd aan. ‘En waarom heb je van die sjieke kleren aan?’ Leonie kijkt naar de
grond en trekt haar schouders op. ‘Kweenie...’ Haar moeder zucht. ‘Morgen ga je
gewoon lekker buiten spelen. Misschien ontmoet je nog leuke andere kinderen.’ Ja,
van die leuke andere kinderen die ‘Leonie, we moeten je nie...’ roepen, denkt
Leonie. Terwijl ze haar sjieke jurk uitdoet en het elastiekje uit haar haren
trekt. ‘De voorstelling is afgelopen. Sorry jongens.’ Beer, Barbie en kikker zeggen
niets meer. Ze staren alledrie een beetje suf voor zich uit.
Waarna de andere cursisten
hun feedback konden geven. ‘Dit voelt net alsof je een rondje moet draaien in
je nakie,’ merkte mijn buurvrouw scherp op. Gelukkig waren mijn medecursisten
een stuk aardiger voor me, dan ik voor mezelf ben. Naakt, voor de spiegel. Maar
o wat was ik blij. Toen ik daarna weer snel mijn kleren aan kon trekken.
.JPG)
