Lente

18.20 uur. Ik loop het station in, richting fietsenstalling. Het is nog licht buiten. De lente komt eraan. Denk ik optimistisch. Helemaal klaar met de sneeuw, winterjassen en mutsen. Ik pak mijn fiets uit het rek. Mijn hand gaat richting mijn achterlicht, maar stopt halverwege. 18.25 uur. Het is nog licht buiten. De lente komt eraan. Denk ik nog een keer. Helemaal klaar met die koude wind, winterdienstregelingen en erwtensoep. 18.28 uur. Eenmaal buiten schemert het al. Maar ik blijf optimistisch en fiets zonder licht de weg op. IEEEH! Hard geluid. Een auto remt. Botst nog net niet tegen me aan. @#$%! Doe je licht dan ook aan! Roept de chauffeur boos uit het raampje. Ja maar meneer, ik wil zo graag dat het lente is. Piep ik. Een beetje geschrokken. De man kijkt me met grote ogen aan. Alsof ik een kleuter van vijf ben die opgaat in haar eigen fantasiespel. Lente? Zegt hij verbaasd. Het is nog maar februari! De meneer heeft gelijk. Het is nog maar februari. 18.35 uur.  Ik druk het knopje van het achterlicht in. Trek mijn muts nog maar eens stevig over mijn hoofd en fiets door. Naar huis. Waar de erwtensoep al klaar staat. Om 18.40 uur.

Laptop-zonneschijn

Ik kan niet slapen. Gebeurt me niet vaak. Te lang achter die laptop gezeten. Schijnt je bioritme van in de war te raken. Verwart het licht van de laptop met zonneschijn. Joehoe! Goedemorgen! Opstaan! Maar dat klopt dus niet. Want het is al laat. Ik moet naar bed. Slapen. En snel ook. Want voor je het weet worden die kleine dreutels weer wakker. Mam! Ik heb in bed geplast. Of een AAAH. Van Kate. Die haar speen kwijt is.

Dan maar een oefening doen. Spiertjes aanspannen. Weer ontspannen. Gaan we. Eerst mijn benen. Links. Aanspannen. Ontspannen. Rechts. Aanspannen. Ontspannen. Dan nog even allebei tegelijk. Aanspannen. Ontspannen. AAAH! Kate. Shit. Begint nu al. Speentje geven. Moet ik weer opnieuw beginnen. Zucht. Linkerbeen. Rechterbeen. Allebei. En weer los.

Zal ik die blog nog even afschrijven? Denk ik stiekem. Ben nu toch nog wakker. Nee Okma. Dan begint het weer van voren af aan. Wat moest je daar ook alweer mee doen? Zo’n storende gedachte? O ja. In een ballonnetje stoppen. Zo het raam weer uit. Dahaag. En weer doorgaan. Romp. Nek. Schouders. Het zijn je hoofd, schouders, knie en teen. Begint een heel flauw stemmetje in mij te zingen. Niet naar luisteren. Focus Okma.

Linkerarm. Rechterarm. Allebei. En zo gaan wij naar boven... Zingt het flauwe stemmetje weer. Zucht. De rest zal ik jullie besparen. You get the drill. Moet overigens andersom. Vertelde een Yoga leraar mij ooit. Van boven naar beneden dus. Toch werkt het. Eigenwijs als ik ben. Val ik. Eenmaal bij mijn wenkbrauwen aanbeland. Eindelijk in slaap. En deze blog? Heb ik ’s ochtends geschreven. Om een uurtje of zes. Na de AAAHH! Ik wil een fles. En de eerste 'mam ik moet plassen'. Daar kon ik best wat laptop- zonneschijn bij gebruiken. 

Linda onder de luiers

Gisteravond mijn nieuwe jurkje nog een keer gepast. Heel mooi. Zeker met hakken. Ik bewonder mezelf in de spiegel. Ik kan zo de rode loper op. Maar al snel komen de vragen. Is deze outfit niet wat overdreven? Ga ik hem ook echt dragen? Wanneer dan? Want normaal ga ik vooral voor praktisch. Zoals de meeste Hollandse moeders. Truitje. Spijkerbroekje. Platte laarzen. Truitje van een of ander leuk Scandinavisch merk. Goede skinny jeans. Mooie laarzen tot op de knie. Dat wel. Maar toch. En de enige rode loper waar ik overheen ga, is die van onze trap naar boven. Bruiloft is ook geen excuus. Bijna alle vriendinnen zijn al getrouwd. Met kindertjes. Net als ik. Truitje. Spijkerbroekje. Platte laarzen. 

Toch blijft het verleidelijk. Zoals die laatste keer dat ik hoge hakken kocht. 'Ik hou ze gelijk aan,' zei ik tegen de verkoopster. 'Weet ik tenminste zeker dat ik ze ga dragen.' Door de stad naar huis, nog even langs de Blokker. Zo’n plastic zandbak gekocht. Leuk voor de kinderen. Liep ik daar te trippelen met dat grote ding in mijn armen. Kusje? vroeg mijn zoontje toen ik, eenmaal thuis, strompelend door de voordeur kwam zetten. 'Is goed schat.' Eerst even negen en een halve centimeter extra naar beneden buigen. Viel nog net niet voorover. Op die ‘dingen’. Die in de winkel nog 'de mooiste hakken ooit' waren. Snel teruggebracht dus. Doekje eroverheen, zie je er niks meer van. Naar ander verkooppunt, zelfde keten. 'Wilt u uw geld terug of ruilen mevrouw?' 'Ruilen. Doe die platte slippers maar.'

Ik slaap er dus nog een nachtje over. Dit jurkje. Dat alleen maar mooi staat met die andere hoge hakken, die ik ook nooit meer aan heb. Voor het geval ik onderweg weer een zandbak tegenkom. Vanochtend werd ik wakker, na het nachtje slapen. Naast mijn nachtkastje, op mijn nieuwe LINDA, liggen twee vieze luiers. Dan weet ik het zeker. Dat moederschap gaat nooit sjiek worden. Truitje. Spijkerbroek. Platte laarzen. Leuk truitje van een of ander Scandinavisch merk. Goede skinny jeans. Mooie laarzen tot op de knie. Dat wel. Maar dat jurkje gaat terug. Bovendien. Die vrouwen op die Linda cover hebben ook gewoon een regenjas aan. En die zien er toch werkelijk geweldig uit. 

Back on track

Ik loop de paspoortcontrole door. Skye op mijn arm. Trolley erachteraan. Mijn trouwring valt bijna van mijn vinger, zo mager ben ik. Mijn man - of moet ik zeggen ex - kijkt ons na. Huilend. Ik hou mijn tranen in. Bijt op mijn lip. Met het laatste beetje strijd dat ik nog over heb. Na het gevecht van de afgelopen weken. Om nu door die gate te kunnen lopen. Niet alleen, maar met Skye. Mijn kind. Het lijkt wel een film. Kan me alleen niet herinneren wanneer ik hier auditie voor heb gedaan. Waarom juist ik hier de hoofdrol speel. 

In het vliegtuig komen de tranen. De man naast me, stoel 72C, weet niet waarom ik huil. Hoe ontzettend veel reden ik daartoe heb. Ook de stewardess die vraagt: koffie of thee? In het Hebreeuws. Snapt het niet. Hoe klaar ik even ben. Met die taal, dit land en de mensen. En ook dat kleine mannetje, stoel 72A, begrijpt niet dat zijn mama zo intens verdrietig is. 

Vandaag, zes jaar later, denk ik weer eens aan dit heftige moment. Als de LINDA op de deurmat valt. Over sterke vrouwen dit keer. Die enorm verdriet hebben gekend. Ziek geweest, bedrogen, gescheiden, weduwe, burn-out. Maar na het uithuilen weer zijn opgestaan. Back on track. Want het leven gaat ook weer verder, gelukkig.

Ook voor mij, voor Skye en zijn vader. Ze zien elkaar 4 keer per jaar. Komt zijn vader hier. Of breng ik Skye weg. Stoel 27A en B. De stewardess die vraagt: koffie of thee? In het Engels vandaag. Want ik ben overduidelijk een blije toerist. De man naast me, stoel 27C, probeert mee te gluren in de LINDA. Van hemzelf gekregen. Abonnementje. Net als die trouwring overigens. Die goed en stevig blijft zitten, dit keer.

Stom!

Mijn man en ik hebben een goede relatie. Laat ik daarmee beginnen. Voordat ik los ga. In deze blog. Op hem, en mannen in het algemeen. Hij is lief, zorgzaam, een geweldige vader voor de kinderen, kan heel goed luisteren, zegt hele slimme dingen op de juiste momenten en doet vast nog veel meer lieve dingen. Die ik nu even vergeten ben. Want soms? Kan ik hem ook echt achter het behang plakken. Als hij zegt dat het door mij komt, dat hij geen tijd voor zichzelf heeft. Jij bent Altijd weg. Roept hij dan. Waardoor er voor mij niks meer overblijft. Jawel hoor. Roep ik dan. De helft van de week om precies te zijn. Dat jij daar Nooit iets mee doet? Is niet mijn verantwoordelijkheid. 

Als je grote woorden gebruikt als Altijd en Nooit, kan dit op een ander heel beschuldigend overkomen. Schrijf ik in de Opvoedachtbaan. Hoofdstuk Samen sta je Sterk. Oeps. Zo zie je maar. Theorie en praktijk kunnen soms ver uit elkaar liggen. De ander zal alleen maar in de verdediging schieten en ook kritiek op jou hebben. Staat er ook nog. Helemaal waar. Want die kritiek is er zeker op zo’n moment. Liefst uitgebreid besproken en ontleed met vriendinnen. Net als de rubriek Stom! uit Linda. Waar mensen opschrijven waar ze zich in het alledaagse zoal aan ergeren. Niezen als je net je mascara hebt opgedaan. Scooters op het fietspad. ’s Nachts thuiskomen en bedenken dat je de was nog op moet hangen.  

Maar dan dus alleen over mannen. Dat gaat dan ongeveer zo: Stom! Dat mannen altijd zo zielig doen als ze ziek zijn. Terwijl jullie van ons verwachten dat we een superwoman zijn. Altijd. Ziek of niet. Stom! Dat jullie uren op de WC zitten. Boven je eigen uitwerpselen. Op de vlucht voor wat er allemaal in huis moet gebeuren. Stom! Dat je met je beste vriend afspreekt om naar de bioscoop te gaan. Terwijl je elkaar maanden niet hebt gezien en gesproken. Stom! Dat de kinderen altijd aan mij vragen of ze iets mogen drinken. Jij het laat gebeuren. Terwijl je ernaast zit. Stom! Dat je je soms gedraagt als een klein kind. Terwijl je zelf allang vader bent. Stom! Dat je niet weet hoe je de was op moet vouwen. Of beter gezegd: doet alsof je het niet weet. Om je snor te drukken. Stom! Dat je sowieso slecht bent. In alles. Met de H van Huishouden.  Of dus doet alsof. Om weer diezelfde reden. Stom! Dat ik uiteindelijk alles alleen moet doen hier. Stom! Dat je niet gewoon een vrouw bent. Die begrijpen me tenminste. 

Waarop mannen denk ik als volgt zouden reageren. Stom! Dat wat ik ook doe, het nooit eens goed genoeg is. Dat ik alles wat ik volgens jullie fout doe, maar moet ‘aanvoelen’. Behalve deze ene keer dan. Nu het op papier staat. Waarvoor dank. Dat was het. De rest? Heb ik al gezegd op het moment dat het speelde. Zouden jullie ook eens moeten proberen. Waarmee zo'n alinea er gelijk een stuk korter uitziet. Dan bij ons vrouwen.

Maar om het toch vooral Leuk! te houden... Toch eens proberen om die theorie van mij beter in de praktijk te brengen. Geldt ook voor mijn man. In dit geval. Ik vind het goed dat je tijd voor jezelf neemt. Ik zou zelf ook graag wat meer dingen voor mezelf doen. Want op het moment lijkt het niet helemaal in balans te zijn. Tja. Daar zit wel wat in. Ik zit op zangles en sport een paar keer per week. Jij doet dit allemaal niet. Toch eens kijken. Hoe we daar een goede oplossing voor kunnen vinden.