Die 49 lijkt wel van goud

‘Kom eens mama.’ Skye neemt me aan zijn hand mee naar zijn tafeltje, in de hoek van de klas. Hij wijst naar de cijfers van 0 tot 100 die achterin de klas hangen. ‘Als je vanaf hier kijkt, lijkt die 49 wel van goud,’ zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht. ‘Dat komt omdat de zon erop schijnt.’ Ondertussen loopt de klas vol met ouders en kinderen. De laatkomers, nog net op tijd voordat de les begint. Maar het lijkt Skye niet te deren. Daar achterin de klas is hij soms even in zijn eigen wereld. Waar hij van meester Joost staand zijn werkjes mag maken. Voor als hij het echt niet meer houdt, van de beweegkriebels. Behalve dan bij het schrijven, maar dat is oké. Want voor het echte zitten heeft hij ook nog een wiebelkussen. En als hij netjes zijn hand opsteekt, om met meester Joost zijn volgende gedachte te delen, krijgt hij daar alle ruimte voor. 

‘Als alle mensen dieren zouden zijn, meester Joost. En ze zouden gaan springen op een trampoline... Een kip, een koe, een varken en een vogel bijvoorbeeld... Dan is dat best oneerlijk want die vogel kan natuurlijk vliegen, dus die gaat sowieso hoger...’ Even kijkt meester Joost of er nog meer komt, maar Skye gaat weer zitten. Op zijn wiebelkussen, in het hoekje van de klas. In zijn eigen wereld. Die bijzonder en soms ook vermoeiend is. Maar waarvan ik vooral trots ben dat ook ik er soms deel van mag uitmaken. Als ik maar goed kijk en luister, en probeer het te begrijpen. En ja, hij zal het nog wel eens lastig gaan krijgen in de grote mensen wereld om hem heen. Maar ik ben vast van plan om hem daarbij te gaan helpen. En zolang we maar af en toe iemand als meester Joost tegenkomen onderweg, moet het goed komen.