Is je zoontje thuis?

Terwijl de wereld ademloos toekijkt hoe Duitsland het Braziliaanse team de pan in hakt, krijg ik ineens een persoonlijk berichtje. Is je zoontje thuis? Eh, nee. Die heb ik net afgelopen zondag in alle vroegte naar Schiphol gebracht. Om naar zijn vader in Israël te vliegen. Met de wallen nog onder onze ogen van die andere wedstrijd: Nederland / Costa Rica. Waar maar geen einde aan leek te komen. Check het nieuws even. Ik Google NOS. En gelijk maar Israël erbij. “De Palestijnse Hamas heeft vanavond raketten afgevuurd op Tel Aviv, Jeruzalem en Haifa. Het Israëlische raketschild Iron Dome wist alle projectielen te onderscheppen.”

Even ben ik stil. Skye zit vandaag niet veilig naast me op de bank, in onze huiskamer. Waar ik hem het liefst in mijn oksel laat kruipen totdat hij minstens 18 jaar is.  Maar zo’n 25 km bij Tel Aviv vandaan. Mijn gedachten gaan terug naar de tijd dat ik er zelf nog woonde. Die keer dat ik bijna met een vriendinnetje naar de shuk hacarmel was gegaan (een grote markt in Tel Aviv), maar op het laatste moment toch liever op het strand ging liggen. Enkele seconden later was er een aanslag. Of die andere aanslag, in een shopping mall. Net zo eentje als waar ik - met mijn nog zwangere buik - alle babyspulletjes had gekocht. Waarna ik weer vele geruststellende berichtjes stuurde naar familie en vrienden in Nederland. ‘We zijn er nog. Alles oké.’ En het gewone leven weer doorging. De boodschappen, die net als altijd gedaan moesten worden. De vloer, die moest worden gedweild. En Skye, die van en naar de oppas ging. 

Maar nu zit ik zelf aan de andere kant. Ruim 3000 km van mijn mannetje vandaan. Een afstand waarop alles toch vele malen heftiger binnen komt. Met zo weinig dat je kunt doen. Behalve afleiding zoeken. Nederland – Argentinië dan maar. Terwijl ik vurig hoop op een goede afloop in zowel Brazilië als Israël. Zonder extra tijd en strafschoppen, dit keer.