Vanochtend werd ik bijna geschept. Op weg naar het station, door een moeder met een bakfiets met
drie kleine kinderen erin. Eentje half in de lucht hangend in de Maxi-Cosi en de
andere twee – want eigenlijk net iets te groot – in elkaar gedrukt op het
bankje ervoor. We denken altijd dat we in het verkeer moeten opletten voor de
dode hoek van vrachtwagens, voor pukkelige pubers op opgevoerde Vespa's, of
oude omaatjes die nog net niet van hun fiets afvallen. Maar je moet pas écht
gaan opletten als er ouders in je buurt komen. Ik kan het weten, want ik ben er
zelf ook eentje.
Ouders zijn namelijk
doodmoe. Chronisch. Wat duidelijk te zien is als je verschillende ‘hangplekken’
van ouders bezoekt. Zo is er in Haarlem Meneer Paprika. Een vrolijke
speelgoedwinkel waarin speciaal voor ouders, die net zo scheel kijken als
het Paprika mannetje op het raam van de winkel, een zithoek is ingericht. Waar
al die ouders aan een koffie-infuus kunnen worden gelegd, terwijl hun kindertjes
zo lang mogelijk met de treintafel spelen waar het - zogenaamd - allemaal om
was begonnen.
Ook een gemiddelde
zaterdagmiddag in de Amsterdamse Tun Fun
geeft een soortgelijk beeld. Alleen is daar de koffie niet te drinken - wat wil
je ook in een oude ondergrondse parkeergarage -. Dus kunnen de ouders daar niet
anders dan toegeven aan hun chronische vermoeidheid en dan maar ongegeneerd
snurkend – die kinderen generen zich tenslotte ook nergens voor – in een hoekje
in slaap te vallen. En dan is er natuurlijk nog ‘Good old IKEA’ waar diezelfde
ouders hun kroost met lichte dwang de ballenbak in duwen, om daarna op de
eerste de beste KIPLAN een tukje te doen. Als je echt moe bent slaap je
tenslotte op alles.
Maar al die ouders moeten
zich dus ook van en naar deze plekken toe bewegen. Terwijl ze zich ondertussen van
pure vaagheid niet meer goed herinneren of ze nu op weg waren naar IKEA, de
kinderopvang, de supermarkt, opa en oma of naar hun werk. Het werk valt af
zodra ze merken dat hun kinders nog voor in de bakfiets zitten, maar dan
blijven er dus nog altijd vele opties over. Waardoor ze onverwachte
schijnbewegingen blijven maken van links naar rechts. Wazig voor zich uit
starend, terwijl ze hardop narekenen hoeveel uren ze wél geslapen hebben of
boodschappen of werklijstjes murpelen.
Lopen is ook geen
oplossing. Dit duurt te lang voor het overvolle programma dat ze moeten draaien. Beter lijkt het dat alle
ouders voortaan zélf in bakfietsen vervoerd worden. Liefst
bestuurd door vrachtwagenchauffeurs, pukkelige pubers en oude omaatjes
natuurlijk. Op een daarvoor apart ingerichte bakfietsrijbaan. Dan hoef je alleen nog maar uit te kijken voor mij. Een chronisch vermoeide ouder. Die nog
denkt het beter te weten ook.
No comments:
Post a Comment