Het is stil op straat

Het is vandaag 30 april en het is stil op straat. Vroeger kwamen we nu net thuis van Koninninenach. Deden we even een tukje. Dan snel wat Deo onder de oksels, tandjes poetsen, een schoon shirt aan en hup daar gingen we weer. Tot we uiteindelijk op ons tandvlees om een uur of drie over de drempel kropen van mijn Amsterdams appartement. Verduisterende gordijnen dicht, pizza in de oven, niets meer aan doen.

Maar dit jaar was het voor het eerst Koningsnacht. Dat bekt natuurlijk lang niet zo lekker. Bovendien ben ik inmiddels ruim tien jaar ouder. Sta ik om zes uur op in plaats van dat ik dan net thuis kom. Mooi op tijd om samen met mijn kinderen de meuk van anderen mee naar huis te nemen en er nog voor te betalen ook. 

De score: twee maal grabbelton grut, een hamster rugtas die van binnen zo vies was dat ik de vorige eigenaar ervan verdenk dat hij hem als prullenbak heeft gebruikt, veertien met zorg uitgezochte Pokemon kaarten (uitzoektijd ongeveer anderhalf uur), een plastic stanleymes dat mijn zoontje ‘altijd al had willen hebben’ (Huh? Ik had zo’n ding nog nooit eerder gezien), et cetera, et cetera.

Daarna had ik nog een treinreis naar Utreg voor de boeg om daar de verjaardag van mijn zusje te vieren. Onderweg de over de grond rollende bierblikjes ontwijkend en genietend van het uitzicht op een dronken gast in een leeuwenpak die met de staart tussen zijn benen door zat te spelen (omdat zijn vriendinnetje niet meer met hem wilde zoenen). O, en luisterend naar de geweldige versierpoging van de student naast me die het Zweedse meisje aan de overkant probeerde te imponeren door enthousiast naar buiten te wijzen en ‘Look! IKEA!’ te roepen

Terwijl ik ondertussen de valse meidenkoren om mij heen dapper probeerde te negeren. Die, na een eerste enthousiaste inzet met Janet Jackson – Everywhere I go, Every smile I see, I know you are there, Smilin’ back at me –, zich ook nog bijna (Nee, doe het niet!) aan Whitney Houston willen wagen. ‘Gast! Dat is zo’n leuke classic!’

En dan weet ik het zeker. Ik ben oud. ‘We hebben eigenlijk helemaal niets gekocht hè?’ Murpelde iemand achter me nog. Ik wel, bedacht ik me. Maar aan ouder worden zitten niet alleen maar nadelen. Want er is een item wat ik als enige in deze treincoupé vandaag niet meer naar huis neem. Een kater.