Een kat in de boom

Ik ben een kerstfan. Al is het alleen maar omdat kerst net na de kortste dag van het jaar valt, en de rasoptimist in mij vindt dat we dan toch echt alweer op weg zijn naar de lente. Terwijl de pessimist in mij zich realiseert dat er straks een paar übersaaie maanden aankomen, en ik het er dus nog even goed van moet nemen. Dus dompel ik me helemaal onder in de Georgies en Maria Careys van deze wereld (en dit jaar natuurlijk ook de ge-wel-dige Voice of Holland kersthit, waar ze nú al een Sky Radio Christmas Award voor hebben ontvangen), eet ik op elke straathoek een bepoedersuikerde oliebol en mag natuurlijk ook de traditionele kerstboom niet ontbreken.

Ook dit jaar heb ik weer met veel zorg de mooiste uitgezocht. Op een dag dat mijn kinderen op school zaten, zodat ik hem helemaal zelf kon optuigen (mijn jaarlijkse zen momentje). Dat gaat met de nodige precisie: de kerstkaboutertjes, vredesduifjes, hertjes en hartjes worden door mij mooi evenredig door de boom verdeeld. Net als de kerstverlichting natuurlijk. En ook dit jaar was Skye, zoals altijd, zeer ontevreden omdat 1) hij niet mee had mogen helpen (waar ik me natuurlijk schuldig over voel, dus heeft hij zijn eigen kunstboompje); 2) een ‘echte kerstboom’ volgens hem alleen wordt volgehangen met glitter, goud en zilver (niet met return to sender poppetjes van de HEMA, zoals bij mij, die hij ‘knuffels’ noemt); 3) een echte piek heeft (en geen, zoals bij mij, return to sender fotolijstje bovenop). En was ik zelf, zoals altijd, weer zeer tevreden met het eindresultaat. 

Tot zover volgde alles en iedereen dus trouw de jaarlijkse tradities. Tot. Er ineens een kat in de boom hing. Die was dit jaar nieuw, op herhaald verzoek van Skye (net als die Sky Radio Christmas Award overigens, op eenmalig verzoek van John?). De eerste dagen liep de poes er nog met een keurig boogje omheen. Maar al snel waande hij zich in een soort jungle game, onder de laaghangende takken van míjn boom. Doel van het spel: zoveel mogelijk ‘knuffels’ te pakken zien te krijgen. Waarbij de kerstkabouters goed zijn voor 5 punten elk (want die hangen laag in de boom), de vredesduifjes voor 10 (hangen hoger), de hartjes extra levens geven, je bij een hertje terug moet naar start, en de nep piek staat voor de high score. Terwijl je op weg naar boven – als een soort PAC-man - zoveel mogelijk dennennaalden opeet, want dan kun je er beter bij. Inmiddels is hij halverwege, en vrees ik dat ook die high score er nog wel van gaat komen. Alleen Skye zijn boompje blijft, vreemd genoeg, onaangeroerd.

Dus geef ik me over. Volgend jaar tuigen ik en Skye, die overigens beweert dat hij met poezen kan praten, samen die boom op. Een PAC-man bestendige nep boom. Vol met glitters, goud en zilver, omdat dit NUL punten oplevert (hoor je me, poes?!). En een echte piek, die best wel zeer doet als je te dichtbij komt. En krijgt de poes, die ik ervan verdenk dat hij (als wij even niet huis zijn) op de Ipad instructiefilmpjes van Simons Cat kijkt (http://www.theguardian.com/books/video/2010/dec/09/simons-cat-christmas), het kleine boompje. Volgehangen met knuffels, ter afleiding.  Voor de zekerheid. Hoewel iets in mij vermoedt dat hij het dan niet eens meer zal proberen...