Burn-almost

Het is zover. Ik heb te hard gewerkt. Nu echt. Laatst stond ik nog hardop te lachen in de boekwinkel. Om de nieuwe DSM volgens Sigmund. Waarin hij riep: ‘It’s better to burn out than to fade away!’ Maar de grap voorbij, is het helaas zo dat die twee vaak samen gaan. Als je een burn-out hebt, vervaagt langzaam maar zeker alles. Inclusief jijzelf. Gelukkig is het bij mij nog niet zover. Zit ik meer in een soort voorland. Mijn ogen staan wat dof, mijn energielevel is laag, en mijn lontje is soms wat korter. Een gemoedstoestand die ik quasi liefkozend een burn-almost heb genoemd. Niet zo gek die burn- almost, volgens familie en vrienden. ‘Jij bent de enige die ik ken die nog sneller is dan haar eigen schaduw,’ zei iemand tegen me. ‘Een soort Lucky Luke...’ Alleen kan míjn geluk blijkbaar wel een keertje op. Dus blijven we de komende weken even stilstaan, mijn schaduw en ik. Om die burn-almost daarna (net als Lucky Luke zelf, aan het eind van ieder verhaal) met de Noorderzon te laten vertrekken. En weer ouderwets te gaan stralen. Want hoe leuk ik Sigmund ook vind: it’s better to neither burn out nor to fade away!