Overhaaltechnieken

Vroeger was ik nogal strak in de leer als het ging om de basisregels van het opvoeden. Als beginnend - 21 jaar jonge - pedagoge, zonder kinderen. Ja is ja, nee is nee en je moet vooral consequent blijven, want dat staat in mijn studieboeken. Maar dat was dus allemaal voordat ik mijn eerste eigen kleine overhaler op de wereld had gezet. Die technieken gebruikt die in geen van die studieboeken stonden beschreven. 

·    Zo is er de ‘Je bent doodmoe, ik zie het’ techniek. De meest eenvoudige, doch meest effectieve van het stel. Aan ouders hoef ik deze echt niet uit te leggen, maar even voor de beginnende pedagogen: hierbij worden de meest onwaarschijnlijke dingen gevraagd (Mag ik popcorn voor ontbijt? Mag mijn cavia ook aan tafel eten? Mag ik de koelkast roze schilderen?) of geëist (Ik ga alleen in het opblaaszwembadje als jij jezelf er ook in perst) op momenten dat je het écht niet kunt opbrengen om er tegenin te gaan. 

·    De 'shotgun' techniek waarbij er in hoog tempo meerdere verzoeken tegelijk worden ingediend, waardoor je er uiteindelijk altijd wel aan eentje toegeeft. Mama, mag ik yogi drinken? Mama, mag ik vanavond tot 12 uur opblijven? Mama, mag ik chips? Mama, mag ik met een rode stift op de muur tekenen? Mama, mag ik...?

·    De 'afpel' techniek, waarbij je langzaam in de val wordt geleid. Mam, wat gaan we morgen doen? Mam, mag Pietje bij ons komen spelen? Mam, mogen we dan ook iets eten? Mam, krijgen we dan wel iets lekkers?

 ·   De 'Je bent druk bezig met iets anders' techniek. Waarbij je kind net tijdens dat belangrijke (telefoon)gesprek de 'hamvraag' dropt. Mam, mag ik voortaan voor altijd bij jou op de kamer komen slapen? Mam, mag ik stoppen met school? Mam, mag ik de nieuwe baby terug geven aan de ooievaar? Waarop jij terug mompelt: tuurlijk schat, kom zo bij je, even wachten.

·    En tot slot de zeer gemene ‘Ik haat je voor altijd als je nu geen ja zegt’ techniek. Met uitspraken als: 'Ik ga ergens anders wonen en ik kom nooit meer terug!' Een techniek die inspeelt op het aloude schuldgevoel van ouders (ik doe het altijd fout, ook al doe ik nog zo mijn best). 

Dus inmiddels - drie overhalers en ruim vijftien werkjaren verder – heb ik mijn advies ietwat genuanceerd. Natuurlijk blijft nee nog steeds nee als dat het enige logische antwoord is (bijvoorbeeld als je 5-jarige vraagt of hij van de Domtoren mag bungeejumpen). Maar als je bij alledaagse verzoeken denkt dat je nee wel eens een ja zou kunnen worden, kun je soms maar beter gelijk toegeven. Zo leert je kind in ieder geval niet wat een geweldig succes er te behalen valt met bovenstaande technieken. En ben je dus toch nog goed pedagogisch verantwoord bezig.