Vieren dat ik nog geen veertig ben

Ik ben vandaag jarig, maar heb mijn 'hoofdkado' al een week geleden gehad. Een van de weinige voordelen van ouder worden: je kunt je eigen kado's bepalen en ze ook gelijk uitpakken. Het is een portable platenspeler. Babyblauw en met een hypermoderne USB port, zodat je alle LP’s ook weer op je computer kunt opslaan. Niet dat je dit wilt natuurlijk, want het ont-digitaliseren was nu juist the point. Maar dan moet je alleen wel platen hebben. En die heb ik ook. Dacht ik. 

Ergens boven in een verhuisdoos móesten nog een paar platen zitten van Madonna, Turn up the base en Michael Jackson. En Whitney Houston niet te vergeten. Mijn allereerste lp ooit. Zelf bij elkaar gespaard van die ene gulden zakgeld per week. Waarna ik als twaalfjarig meisje, vandaag dus alweer 27 jaar geleden, mijn spaarpot met vijfentwintig losse guldens omkeerde op de toonbank van de V&D. De lege platenhoes al in de hand, terwijl ik met een gelukzalige glimlach toekeek hoe de kassajuffrouw de bijbehorende lp opzocht in een van de bakken achter haar. 

Maar in 27 jaar tijd en vele verhuizingen verder, waaronder eentje overzee, kun je een hoop spullen kwijt raken. De hele opslag op zijn kop gezet, met als enig resultaat dat ik onder het stof en de spinnenwebben zat. Die platen waren nergens meer te vinden. Gelukkig biedt internet tegenwoordig uitkomst en vond ik daar Ad, die via zijn website in DOS- stijl een hele trits aan corky golden oldies in de verkoop had. Madonna, Bruce Springsteen, Wham!, Diana Ross, you name it. Adje has it all. Hij kwam ze zelfs nog bij me thuis brengen. Waarbij hij enthousiast vroeg: ‘Wanneer bent u eigenlijk begonnen met lp’s verzamelen?’

Nou vanaf vandaag dus. En gelukkig krijg ik inmiddels iets meer dan een gulden zakgeld per week, dus heb ik gelijk maar in 1 keer een hele verzameling tegelijk gekocht. Bij thuiskomst keek Skye er met hele grote ogen naar, alsof er een dinosaurus in onze woonkamer stond of een mammoet, en voelde ik me ineens stok en stokoud. Maar het is voor een goed doel. Want dankzij Ad kunnen we dit weekend helemaal los gaan op mijn ‘We vieren dat ik nog geen veertig ben’ feestje. Rondspringend op 'Like a Virgin', 'Born in the USA' en 'Club Tropicana'. Met roze fluoriserende zweetbanden om. Terwijl we ondertussen Safari, Baileys of Pisang Ambon drinken, door een rietje natuurlijk. Want als je stok- en stokoud bent (volgens je kinderen), kun je daar maar beter van genieten.