Duidelijk

Skye klapt zijn Avi 5 boek dicht. Zo. Nu mag jij mij voorlezen. Ik doe het. De wraak van Lorre, hoofdstuk 2. Over een papegaai met een houten poot die ook nog opera kan zingen. Het is nog maar 06.20 in de ochtend, maar het is gezellig. Zo met zijn tweetjes in het grote bed. Dan begint het. Mam? Mag ik straks mijn Pokemon kaarten meenemen naar school? Tja, ik weet het niet. Doen jullie dat nog steeds dan? Ja, en ik wil alles meenemen wat ik heb: twee boeken en twee blikken. Echt? Zoveel? Even flitst door mijn hoofd hoe ontzettend veel geld die verzameling me al heeft gekost. Dan begint de onderhandeling. 

Je mag 1 blik en 1 boek meenemen. Waarom?! Zegt Skye verontwaardigd. Tja, waarom? Terwijl hij het vraagt moet ik het eigenlijk nog bedenken. Het leek me gewoon wat veel en ik kon me voorstellen dat de meester ook niet echt blij wordt van zo’n Pokemon volksverhuizing. Toch twijfel ik zelf ook wel een beetje. Is het echt zo erg als hij gewoon alles meeneemt? Maar ik heb het nu al gezegd. Ik besluit voet bij stuk te houden. Nee Skye. Het is 1 boek en 1 blik. Boos stapt hij uit bed. Stampend de trap af naar beneden. Als ik mijn tanden aan het poetsen ben probeert hij het nog een keer. Mam, het mag wel toch? Nee. Zeg ik weer. En weer wordt hij boos. Skye, we hadden het zo gezellig vanochtend, ga je met je gebok nu de rest van de ochtend verpesten? Hij olifant de trap weer af. 

Als ik beneden kom liggen de twee blikken en twee boeken al naast zijn schooltas. Skye voelt duidelijk mijn twijfel. Misschien ben ik het wel die de sfeer verpest. Hoe zat het ook alweer? Als je twijfelt kun je soms maar beter gelijk toegeven. Anders krijg je alleen maar strijd, waarna je uiteindelijk vaak toch nog toegeeft. (En leert je kind dat er blijkbaar strijd nodig is om dingen voor elkaar te krijgen). Op het moment dat we de deur uitgaan vraag ik nog even: moet je dat boek en dat blik niet meenemen? Nee, zegt Skye resoluut. Als ik niet alles mee mag, neem ik liever helemaal niets mee. Kijk. Zo duidelijk kun je dus ook zijn.