A blog a day

A blog a day keeps the doctor away. Letterlijk. Want nu ik even minder blog - te druk met de verhuizing - komen er ineens overal artsen tevoorschijn. Onze kleine Kate ligt sinds gisteren in het ziekenhuis. Voor een hele week, ter observatie. Om te kijken hoe het komt dat ze iedere nacht wakker ligt, te huilen en te krampen. Kunnen jullie even bijkomen. Zei de kinderarts. Beetje doorslapen en wat tijd voor jezelf nemen. 

Alleen daar dacht de zuster heel anders over, gisteren tijdens de intake. Wij hebben het heel druk mevrouw. Met kinderen die echt heel ziek zijn. Dus kan het zomaar gebeuren dat we geen tijd hebben voor Kate. Wat doet u dan mevrouw? Dan leg ik haar in bed. Hoe lang kan dat duren dan mevrouw? Als het echt heel druk is? Uurtje of drie. Word je niet blij van, als moeder, dat je kind drie uur lang in bed ligt. In haar uppie. Dat gaan we niet doen. Dus ben ik erbij. De hele dag.  

Zing ik haar rustig. Met Nina Simone. Haar favoriet. Weer eens wat anders dan Poesje Mauw. Doe ik haar iedere ochtend in bad. Geef haar de fles en de andere maaltijden. Spelen we samen. Slaapt ze op mijn schoot. Heel gezellig, maar ik ben wel mijn uitpakdagen kwijt. De verhuisdozen blijven staan, de schone sokken zijn op en ’s nachts lig ik nog steeds wakker. Denkend aan mijn meisje, dat veel te klein is om ‘op kamers’ te gaan. Alleen in dat grote ziekenhuis. Zonder mama, papa en haar grote broers. 

Dus snel maar even een blog schrijven. Misschien helpt het. Hoewel? Er lopen daar wel heel veel doktoren rond. Een blog is vast niet genoeg. Maar laten we beginnen met die zuster van de intake. Dat zou al enorm helpen. En nu vlug naar bed. Proberen te slapen. Zodat ik er morgenochtend weer voor haar kan zijn. Om voor haar te zingen, haar een badje te geven, een flesje en andere maaltijden, en samen te spelen. Heel gezellig. En dan maar met vieze sokken aan. Kan ik altijd nog mijn schoenen uitdoen als die intake zuster er toch nog is, na deze blog.