Niemand weet hoe laat het is

Dus moeten we dansen en moeten we vrijen; Moeten we lachen en drinken vol vuur; Lief hou me vast want nu ben ik nog bij je; Tijd is toch geld dus het leven is duur; En ik merk elke dag dat ik me vergis; En dat er dan nog een dag over is. - Youp van 't Hek - Niemand weet hoe laat het is. 

Het is weer zover. Het is oudejaarsdag. En hoe hard ik het ook steeds weer probeer. Te doen alsof it’s just another day. Lukt het me toch niet. Word ik eraan herinnerd door al dat vuurwerk dat vandaag mag worden afgestoken. Nu ook officieel. Wat net door de buurtkinderen werd gevierd met een duizendklapper. Stipt om 10 uur. En de afgelopen dagen ook on-officieel. Met al die andere klappers. Waar 60.000 klachten over binnen zijn gekomen op ons zoveelste meldpunt. Herinnerd aan al die andere keren. Oudejaarsdagen en nieuwjaarsochtenden. Naar huis in je glitterjurk, of wat er nog van over was, na dat geweldige feest. 

Want ik ga er niet met een klapper uit. Al jaren niet meer. Hooguit een plopje. Van die champagnefles. Bij de oudejaarsconference van Youp, Freek, of wie er ook aan de beurt is. Om de melancholie weer eens aan te slingeren. Ons te vertellen dat we vooral door moeten feesten en drinken. Leef toch je leven als het allerlaatste uur. Maar met drie kleine kinderen op bed, een man die liever cola drinkt en mijn Amerikaanse schoonouders op visite... Hoop ik dat ik me vergis. Er toch nog een dag over is. De kinderen ooit volwassen worden. Ik weer tijd heb en bergen energie. Om te dansen, lachen en te drinken vol vuur. Kijk jongens, die mevrouw daar. Die heeft een midlifecrisis. Nee hoor, die mevrouw daar. Die leeft haar leven. Als het allerlaatste uur.