Tien minuten gesprekje

Einde van het jaar. Dé tijd. Voor de 10 minuten gesprekken. Op school. En op de naschoolse opvang. Heel goed natuurlijk. Mijn kind brengt er een groot deel van zijn tijd door. Het zijn onze mede opvoeders. En om samen op te kunnen voeden moet je communiceren. Van elkaar weten wat er speelt. En dat is nogal wat. Want we gaan nu echt bijna verhuizen. En mijn zoontje gaat alweer bijna naar zijn papa, die helemaal in Israël woont. Gelukkig speelt er andersom heel weinig. Op school en op de opvang gaat het allemaal goed. Zit ‘ie lekker in zijn vel. Vrolijk. De gangmaker van de klas. Iets dat ik veel belangrijker vind dan al die beoordelingen. De v-tjes, rv-tjes en g-tjes. Voldoende. Ruim voldoende. Goed. Want je kunt nog zulke goede cijfers halen. Als je niet lekker in je vel zit is het allemaal weinig waard. Vind ik. 

Maar lang niet alle ouders denken er zo over. Vinden dat hun kind de hoogste score moet halen. Op school, op de judomat, bij het basketballen en op het voetbalveld. Staan ze hun kind aan te moedigen. Tot schreeuwens aan toe. Is zelfs een heel tv programma van gemaakt: Heibel langs de zijlijn. Allemaal over-fanatieke ouders, die hun kinderen helemaal gek maken. Pas op! Links! Rennen! Schieten! Nu! 

Moeten de ouders van sportende kinderen meer betrokken zijn? Werd me vandaag opnieuw gevraagd. Naar aanleiding van het fatale geweld tegen de grensrechter. Natuurlijk. Betrokkenheid is altijd goed. Maar dan gedoseerd. De ouders die hun kind ‘droppen’ bij de ingang. Te weinig betrokken. De schreeuwende zijlijn ouders. Te veel betrokken. Alles waar té voor staat is meestal geen goed idee. Geeft ook niet echt het goede voorbeeld. Zo’n zijlijn ouder. Van hoe je emoties kunt reguleren. Meedoen is belangrijker dan winnen. Weet je nog?

En die clubs? Zijn die eigenlijk wel genoeg betrokken? Want ook zij zijn mede opvoeders. Kinderen zijn er gemiddeld 2 dagdelen per week. Moeten zich dan aan de sociale omgangsnormen houden. Die op de clubwebsite staan. En er worden sancties ingezet, als je je er niet aan houdt. Waarna ook je ouders te horen krijgen dat je je hebt misdragen. Maar ik zie nergens iets over een complimentje krijgen, als je het goed doet. Over praten met de ouders. Gewoon eens tussendoor. Ook - of misschien wel juist - als er geen problemen zijn. Want die 10-minuten gesprekjes op de club? Ik heb ze nog niet voorbij zien komen. Op judo- en voetbalclubs van mijn zoontjes. Terwijl ze daar toch iedere week naartoe gaan.

Dus mijn antwoord op de KNVB oproep voor tips? Positief Opvoeden. Ook op het voetbalveld. En doe ook eens een tien minuten gesprekje. Kost tenslotte maar tien minuten. En misschien redt het wel mensenlevens.