Collectebusseizoen

Wij hebben sinds kort eindelijk een deurbel. Werd een keer tijd, want we wonen alweer bijna een half jaar in het nieuwe huis. In dat half jaar zijn we heel wat pakketjes van meneer postbode misgelopen. En onverwachte, spontaan bedoelde, bezoekjes. Maar nu niet meer dus. Alle pakketjes worden keurig netjes bezorgd. Inclusief die van de rest van de straat, waar de deurbel het blijkbaar nog steeds niet doet. En vrienden komen weer onaangekondigd een bakkie doen. Ook op momenten dat de koffie op is en je eigenlijk geen tijd hebt, maar dat mag de pret niet drukken. Wat de pret wel drukt is dat we, sinds de deurbel het doet, ongeveer iedere avond een collectant aan de deur hebben staan. 

Blijkbaar is het collectebusseizoen – gelijk een goede suggestie voor Wordfreud – weer geopend. Op zich niets mis mee natuurlijk. We zijn echt niet te beroerd om een eurootje of twee bij te dragen aan het goede doel. Alleen jammer dat ze altijd nét komen als de kinderen eindelijk – na een anderhalf uur durend ritueel – op bed liggen. En dan dus op onze nieuwe deurbel drukken. Die helaas geen volumeknop heeft en zelfs bij een lichte aanraking met vol enthousiasme door het hele huis zoemt. Kinderen weer wakker en het hele ritueel kan weer opnieuw beginnen. Vooral frustrerend als de collecte – zoals gisteravond - is bedoeld voor ouders van kinderen met een beperking. Dat zijn wij namelijk zelf. Wat betekent dat wij – net als veel van deze ouders en kinderen – kampen met slaapproblemen. Waarbij wakker worden van de deurbel niet echt helpt. 

Dus mag ik een kleine suggestie doen? Klop in gezinswijken voortaan even op het raam, als je na kinderbedtijd komt. Of. Nog beter. Kom gewoon tijdens etenstijd. Leren de kinderen ook gelijk over geld geven voor goede doelen. En hebben ze eindelijk wél een valide reden om – voor de zoveelste keer – tijdens het eten van tafel te springen. Collectant blij. Wij blij. En dan komen er al snel wat eurootjes bij. Wedden? Op een nieuwe deurbel. Mét volumeregelaar dit keer.