Avondvierdaagsestress (!)

Zo. Het zit er bijna weer op. De avondvierdaagse. En alle stress die daarbij komt kijken. Begon al weken van tevoren, met het inschrijven. Geen strookjes mee naar huis dit jaar. Opgeven kon alleen op school. Maar haast, haast, haast. Je weet hoe dat gaat in die ochtendspits. Ik vergat het dus elke ochtend weer. Tot. Het te laat was. Dus op naar de Bever Sport, voor een inschrijfbewijs. Ja, het kon ook bij familie van Elferen, familie van Heems of de familie Doezie uit Haarlem. Zo stond op de hypermoderne website http://www.avondvierdaagse-haarlem.nl. Uit het DOS tijdperk. Alleen werd dat me toch iets teveel TROS van het goede. 

Maar ook bij de Bever Sport ging het er kneuterig aan toe. De kassa meneer haalde speciaal voor de gelegenheid een tupperwaredoosje tevoorschijn. Waar je een kaartje uit kon kopen. Alleen met contant geld natuurlijk. Dus eerst nog even langs de pin. Tien minuten terug fietsen. En dat was niet het enige nadeel van dat Bever Sport kaartje. De volgende dag kwam mijn zoontje heel blij thuis. In ‘zijn’ nieuwe avondvierdaagse T-shirt. Knaloranje. ‘Ze kwamen er wel eentje tekort mama.’ Ja, die van jou ben ik bang. Het kind dat niet op de klassenlijst staat. Het knaloranje T-shirt ging dus de dag erna weer terug naar school. Jammer joh. 

Daarna kregen we nog de sinaasappelstress. Want ieder kind dat meeloopt wil een halve sinaasappel met pepermuntjes. Gewikkeld in een zakdoek. Oud traditioneel gebruik. En dan likken maar. Liefst ook nog van alle sinaasappels van je klasgenootjes. Sharing is caring. Maar leg eerst maar eens aan je Hongaarse oppas uit hoe ze zo’n sinaasappelgeval moet maken. Omdat jij daar zelf geen tijd meer voor hebt met de combi werk, reistijd, eten om 17.00uur en dan om 18.00uur op de verzamelplek staan. Klein voordeeltje: met die sinaasappel heb je in ieder geval de actiemoeders uit Kampen – ‘Ik loop niet voor snoep’ – niet tegen je. 

Maar goed. Morgen de laatste avond dus. Nog maar een paar kilometer te gaan. Wel ’s ochtends nog even een extra bloemetje kopen. Want ook daar staat mijn zoontje niet voor op de klassenlijst. En de stemming erin houden natuurlijk. We zijn er bijna. We zijn er bijna. Maar nog niet helemaal. Eerst nog even drie uur in de rij staan bij de medaille-post (want geen medaille uit het klassenzakje dit keer). En dan alvast een hele dikke knoop in die sinaasappel-zakdoek leggen voor volgend jaar. Zodat ik nooit, maar dan ook echt nóóit meer vergeet om mijn zoontje op de klassenlijst te zetten. Want ook mét een plekje op die lijst, is de avondvierdaagse al stressvol genoeg.