Lost in translation

Ik heb een Amerikaanse man. Die liever lui is dan moe. Als het om Nederlands praten gaat. Nou is mijn Engels best wel goed. Zit in de genen. Mijn opa was eerstegraads leraar Engels. Toch gaat er nog vaak genoeg iets mis in die communicatie van ons. Daar hebben mannen en vrouwen sowieso regelmatig last van, zo lijkt het. Maar bij ons is het dus nóg een tikje erger. Voorbeeldje? Mijn Amerikaanse man zit voor de TV. Zijn vrouw – ik dus – vraagt: Wat ben je aan het kijken? E-L-O. Hello? No, E-L-O. Hello? No... E... L... O...! Ja. Hello. Zeg ik toch. Bleek dat hij naar de Electric Light Orchestra zat de kijken. In het kort: E-L-O. Voor degenen die – net als ik – toen ook nog niet geboren waren: een rockgroep uit Birmingham, opgericht in 1971. 

Met mijn Hongaarse oppas gaat de communicatie al niet veel beter. Can I go to my friend? So we can go to church together? Vraagt ze, op de zaterdagavond dat wij een bruiloftsfeest hebben. Tuurlijk, of course. Zeg ik dus gelijk. Want kerkdiensten zijn op zondagochtend en dan zijn wij – met dank aan de kinderen – toch altijd al om half 6 wakker. Had alleen uit het half Engels / half Hongaars niet opgemaakt dat de friend wel in Amsterdam woonde en ze daar dan de avond van tevoren. Deze zaterdagavond dus, de avond van het bruiloftsfeest. Naartoe zou willen gaan. Gelukkig was mijn man zo attent om ons op deze miscommunicatie te wijzen. Nog net voor ze met haar koffer bij de bushalte stond. 

Maar naast al deze miscommunicaties. Met als meest recente voorbeeld een verzoek van mij om suikerzakjes mee te nemen van de Appie. Bags of sugar. Waarop ik twee kilo zakken suiker op mijn aanrecht vond... Zijn er gelukkig ook nog genoeg situaties waarin translation geen enkele rol speelt. We elkaar prima begrijpen. Zoals bij deze foto, die mijn man me vorige week door mailde. ‘Ja hoor ze zijn er weer. Harry’s ballen!’ Met de vraag:  ‘Is it as bad in Dutch as it is in English?’ Ja schat, minstens. ‘They’re back. Hairy balls!’  En mochten we elkaar toch weer eens niet begrijpen, seinen we elkaar tegenwoordig met een ‘Elo? ... Hello?’. Voor de overgebleven situaties, waarin we er pas achteraf achter komen, vinden we altijd wel weer een praktische oplossing. Zoals een grote lepel, om die suiker mee in je koffie te scheppen...