Rupsje nooit genoeg

Het echte sprookje van roodkapje? Dat zal ik jullie vertellen. Het was niet de wolf, maar de jager die in dat bos de boel op stelten zette. Die wolf was namelijk hartstikke vegetariër. Maar gelukkig schoot die jager in wolfskleren op een dag in zijn eigen kont, waarmee hij zijn lesje wel geleerd had. Aldus de versie van Hakim. Waar Skye hard om kon lachen. En ik ook. Helaas begon Skye daarna dat andere beroemde sprookje te vertellen. Zijn versie van Rupsje nooit genoeg. Druk bezig om naast die blauwe verhalenfestival ballon ook nog die gele te bemachtigen. De verhalenfestival button. De verhalenfestival poster. Het verhalenfestival nachtlampje (zat serieus in het assortiment). Of dan toch tenminste een ijsje. Wat hij zelf aan creaties maakte wilde hij ook vooral hebben. Het gevaarte van bamboesticks, door mij knullig aan elkaar geregen met elastiekjes (ik werk nu eenmaal niet zo vaak met bamboe en zat vroeger ook niet op scouting). Wat bij voorkeur mee moest het hele festivalterrein over, de Dixie wc in en daarna mee terug naar huis in de trein. Ook bij de schmink-stand ontpopte Rupsje nooit genoeg zich niet tot een mooie vlinder. Want daar zat een rij van 17 kinderen x 15 minuten. (Bovendien had hij vast iets anders gekozen als hij wel aan de beurt was gekomen.) Onderweg naar huis – zonder bamboegevaarte (er zijn grenzen, ook al zijn die soms knullig van bamboe aan elkaar geregen) – probeerde ik hem nog maar eens uit te leggen dat dit soort uitjes niet gaat om dingen maar om ervaringen. Zoals die leuke voorstelling van Hakim. Begrijp je dat, lieve Skye? Waarop hij een beetje verdrietig ja knikte. Tussen zijn twee ballonnen door.