De 3 P's

Mijn zoontje is iets te lang in de 3 P’s blijven hangen. In het normale kinderalfabet staat dit voor Pizza, Patat en Pannenkoeken. Mijn zoontje heeft die laatste P vervangen door Pasta. Dus valt het allemaal best wel mee. Aldus de diëtiste die ik ooit op mijn werk tegenkwam, terwijl ze mij in de schijf van vijf het stapeltje penne pasta aanwees . En dat was uiteraard precies wat ik graag wilde horen. Als toenmalig alleenstaand moeder, te moe om bij iedere maaltijd weer die strijd aan te gaan. Ook daarna werden door mij vele mooie excuses gevonden: druk met het vinden van die nieuwe man, zwanger van de tweede, een verhuizing, en nog een, en nog een. Maar nu moet ik dat dus bezuren. Met een kind dat vooralsnog niet veel meer dan doPerwten eet (misschien omdat daar ook een P in zit). En zijn onderkaak heel ver naar onder trekt, ondertussen ‘Ieuw!’ roepend, als hij toch een P-loos hapje probeert. Waarbij hij op slechte dagen ook nog rustig doet alsof hij bijna moet spugen. Ondertussen met veel theatraal vertoon een tissue voor zijn mond houdend.

Gisteravond bereikte deze voorstelling een nieuw hoogtepunt. Hij zou weglopen naar Japan. Te voet. En zeker een jaar van huis zijn. (Het was erg verleidelijk hem op google maps te laten zien dat je in een jaar niet eens in Japan belandt, laat staan weer terug naar huis kunt lopen. En toch echt ook over water zal moeten. Een afstand die je niet bepaalt redt met je net verworven A-diploma. Maar goed, dat was niet the point). Hij maakte er serieus werk van door een voedselvoorraad aan te leggen voor onderweg. In een servet. Daarna op zoek te gaan naar een goede stok om er een echte Douwes knapzak van te kunnen maken. Waar alleen dingen uitkomen die je wel lust. En op pad te gaan. Waarbij hij niet veel verder kwam dan onze achtertuin. Waar hij vervolgens zijn lekkernijen – ontbijtkoeken en een pakje yogi – ging oppeuzelen. En weer binnen kwam. Terwijl er in mijn hoofd een hele grote P van Push over opdoemde. Tijd voor de rest van dat alfabet. En nu echt...