08.45 uur. Het zit er weer
op. De eerste ochtendspits na de zomervakantie. Maar niet voordat mijn zoontje om
06.50uur heeft bedacht dat het een heel goed idee zou kunnen zijn om een parachute te maken
voor zijn actiefiguur. Een actiefiguur dat nog nader te bepalen is. Eerst nog
uitgekozen moet worden uit de Grote Bak allerlei. (Je weet wel, die met keuken mini’s en andere spaaractie-restanten,
halve knikkers, onthoofde LEGO poppetjes, ooit oranje EK 2012 Wuppies en die
rottige Happy Meal kadootjes die nooit stuk gaan en direct enthousiast geluid
gaan produceren zodra je maar in de buurt van de Grote Bak komt). Waarna om
07.10 uur de zoektocht naar een schaar, plakband, touw en papier begint. Terwijl ik het gezin ondertussen bloedserieus
probeer voor te bereiden op deze belangrijke dag. De jongste verschonen, allemaal
aankleden, tanden poetsen. Rond 07.30 – het moment waarop ik oprechte pogingen
begin te ondernemen om het gezin naar beneden te krijgen, de trap af – start de
eerste ‘het lukt niet, mama’ stress. Waardoor ik van weeromstuit bijna de
vieze luier in mijn achterzak steek in plaats van mijn telefoon. Eenmaal
beneden, druk met de fameuze boterhamtrommels en rugtassen, stelt mijn man de
geweldige vraag: Waarom is hij hier
nu mee bezig? Goeie. Daar ga ik eens flink over nadenken. Terwijl jij de
kinderen wegbrengt, oké schat? Neem wel een paraplu mee, want het regent buiten.
No comments:
Post a Comment