De aap en het konijn

“Wat zijn we moe hè?” “Ja, nou.” We zitten onderuit gezakt aan ons tafeltje, in hetzelfde restaurant waar we altijd naartoe gaan. Waar we altijd hetzelfde drie gangen menu bestellen. Niet omdat we nou van die saaie piefen zijn (tenminste, ik vind zelf van niet). Maar omdat we alles in Haarlem al wel eens geprobeerd hebben. Wat op zich al heel vermoeiend was. En het nergens zo lekker is als hier. 

“Wat vond jij nou eigenlijk van 2013?” We nemen samen het jaar nog eens door. Twee opvoedboeken, een kinderboek in de maak, ons gezin in alle kranten, 105 blogs (oké, dat heb ik net nog even nagezocht, het is gelukkig nog niet zo erg dat ik dit aantal uit mijn hoofd weet), en aan het eind nog even een burn-almost. Jason een nieuwe baan, de jongens die steeds bijdehandter worden en Kate die kan zitten en een heel klein beetje staan. “Weet je wat het is?” Zeg ik, als we bij de conclusie zijn aangekomen. “We hebben het goed, hebben de kinderen en elkaar. Het is alleen allemaal zo ontzettend vermoeiend en zwaar. De ratrace, het harde werken, de jongens. Dat ging allemaal heus nog wel. Tot Kate.”

Het moet anders. We weten het allebei. Zeggen het al langer tegen elkaar. Maar hoe dan? Daar zijn we nog niet uit. “Zullen we anders eens kijken wat de Chinese horoscoop ervan zegt?” Stelt Jason half grappend (maar ondertussen) voor. “Het is het jaar van het paard.” “Jammer, ik ben konijn. Bovendien ben ik bang voor paarden. 2014 wordt dus niet mijn jaar.” “Toch wel. Er staat hier dat het een superieur jaar voor je wordt. Je zelfs nog moet uitkijken dat je er niet arrogant van wordt.” “Wat ben jij eigenlijk?” “Ik ben een aap. Maar je hoeft die van mij niet op te zoeken hoor. Als jij een goed jaar hebt, dan heb ik het ook.” Zegt mijn man, die op onverwachte momenten ineens heel lief uit de hoek kan komen.

Op weg naar huis stap ik in de poep. Niet in een schattig konijnenkeuteltje. Ook niet in een paardenvlaai. Maar in een vers gelegde hondendrol, uit 2014. “Dat brengt geluk toch?” Zeg ik lachend tegen Jason, terwijl ik mijn schoenzool driftig over de stoeprand haal. “Tuurlijk!” lacht Jason.“Als jij het zegt.” 
Ben benieuwd wat 2014 nog meer voor moois gaat brengen.