Eindelijk thuis

Eindelijk thuis. Waar mijn grote hoekbank staat, met comfortabele kussens. Ik zag mezelf er net al even op zitten. Op weg naar huis in een propvolle trein, na die überlange werkdag. Adem in (door de neus), adem uit (door de mond). Met een kopje kruidenthee erbij natuurlijk. Even dat laatste beetje energie opdoen voordat de avondspits begint. Zodra ik mijn tas op de grond zet, en mijn jas ophang, vervaagt het beeld. Er komt chaos door de deur zetten. "Mama! Mama! Kijk! Ik heb zelf een Furbyhuis geknutseld!" (Zijn stem is minstens net zo opgewonden als die van een World Cup voetbalreporter op een doelpuntmoment). Als ik de woonkamer inloop hangt Kate daar ergens halverwege haar poef naar de Happy Song te kijken. Met een fijne odeur om zich heen. Mijn man springt rond in de keuken. Met 1 vinger in de lucht, terwijl hij met zijn vrije hand de bak allegaar doorspit. “Au! Ik heb een splinter.” Op zoek naar een pincet dus. Dan begint Skye ineens hartverscheurend te huilen. Poes Tijger heeft, zonder eerst netjes aan te bellen, zijn intrek genomen in het Furbyhuis. Terwijl ik maar eens begin met Kates poepluier te verschonen, en Skye ondertussen plechtig beloof dat we zijn huis in originele staat zullen terugbrengen, doemt het beeld van de kleine paarse toekomstige bewoner op. De Furby die Skye over twee weken op zijn verjaardag krijgt, en nu nog geduldig onderin mijn kledingkast wacht tot iemand op de AAN-knop drukt. Nog meer chaos erbij. Ik geloof dat ik hem eerst maar eens ga leren hoe hij voor mij een lekker kopje kruidenthee zet.