Eindexamen

Vrijdag is het zover. Kate doet ‘eindexamen’. Ze neemt afscheid van de vroegbehandeling. Baloe. Een plek waar ze ruim twee jaar lang met veel liefde, zorg en aandacht is opgevangen. En waar veel andere ouders van kinderen die ‘eindexamen’ hebben gedaan – zo hebben ze mij verteld – nog jarenlang met enige weemoed aan terug denken. 

Ik herinner me ons eerste bezoek nog maar al te goed. De zorgcoördinator en orthopedagoog gaven vol passie uitleg over het reilen en zeilen op Baloe, en vroegen ons: Wat is het eerste doel dat je graag met Kate zou willen behalen? Tja, het liefst zou ik willen dat ze drie woordzinnen kan maken, leert lopen en netjes met mes en vork kan eten. Antwoordde ik eerlijk. Maar gelijk daar achteraan dat ik me maar al te goed realiseerde hoe ontzettend onrealistisch dat zou zijn. Dus voor nu? Eerst maar dat Kate goed leert zitten. Zodat we haar mee kunnen nemen achterop de fiets, op een kleedje kunnen picknicken, bijvoorbeeld op het strand (al is het maar heel even), en ze tijdens een Ikea bezoek overeind blijft in die Antilop kinderstoel (en niet meer als een lappenpop voorover hangt, met alle verbaasde blikken die daarbij horen). Een haalbaar doel, dat door de coördinator en pedagoog met enige opluchting werd genoteerd. 

We maakten nog een rondje door het pand en namen een kijkje op de groep. Waar de begeleidsters Kate vol enthousiasme gedag zeiden: ‘Wat een lieverd! Komt ze bij ons?!’ Waarna ik met een brok in mijn keel terug naar huis fietste. Opgelucht en verdrietig tegelijk. Mijn meisje zou daar overduidelijk op haar plek zijn. Maar hoorde dus ook niet meer op de ‘gewone opvang’ thuis. Ieder nieuw begin is vaak ook afscheid nemen. Maar in dit geval was het afscheid nemen van iets wat ik al die tijd als heel gewoon en vanzelfsprekend had beschouwd. Een begin maken met iets waarvan ik nooit had gedacht dat het onderdeel zou zijn van mijn dagelijks leven. 

Gelukkig ben ik daarna nooit meer met tranen over mijn wangen van Baloe naar huis gefietst. Maar nog wel vele malen ontroerd. Door het team en hun toewijding, enthousiasme en liefde voor de kinderen. Om hoe ze vol verwachting om Kate heen stonden, toen de revalidatie-arts keek of ze een eerste stapje zou zetten. Dolblij lieten zien hoe Kate nu ook de ‘mmm’ en de ‘puh’ kon maken. Vol warmte hoe je haar het best kon masseren tegen buikkrampen of inbakeren om de slaap te vatten. Zo gingen we samen de Kate Curve op. Waar kleine vorderingen van wereldformaat zijn, en andere curves er niet meer toe doen. 

En nu doet ze dus eindexamen. Is ze – volgens mij – met vlag en wimpel geslaagd. Ze kan zitten, een beetje staan, en oefent met stapjes. Zegt papa en mama, maakt een mooie puh, en drukt soms zomaar ineens op de goede knop (zoals haar spraaktherapeut zo mooi zegt) waardoor er een heuse ‘dag’ of ‘ba’ (van bad) uit komt. Ze kan speelgoedjes pakken, omkeren en (expres) weer laten vallen. Haar blik is verruimd, ze kijkt om zich heen en reageert. Maar het allerbelangrijkst: ze is vrolijk en blij, heeft het naar haar zin en straalt. Niet in de laatste plaats dankzij het Baloe-team, iets waar ik ze heel, heel dankbaar voor ben.

Wat geef je iemand die zoveel voor jou en je kind heeft gedaan? Eeuwig geluk en rijkdom, of anders toch minstens een cruise naar de Bahama’s.  Maar helaas: het eerste is niet aan mij, en het andere (met 4 groepsbegeleiders en 4 therapeuten) toch echt een onhaalbare kaart. Dus daarom hierbij dit verhaal uit het hart. Waar deze lieve mensen voor altijd een warm plekje hebben. En ze krijgen wat chocolaatjes natuurlijk. Omdat je je daar – al is het maar voor even – ook heel gelukkig en rijk door kunt voelen.