Laptop-zonneschijn

Ik kan niet slapen. Gebeurt me niet vaak. Te lang achter die laptop gezeten. Schijnt je bioritme van in de war te raken. Verwart het licht van de laptop met zonneschijn. Joehoe! Goedemorgen! Opstaan! Maar dat klopt dus niet. Want het is al laat. Ik moet naar bed. Slapen. En snel ook. Want voor je het weet worden die kleine dreutels weer wakker. Mam! Ik heb in bed geplast. Of een AAAH. Van Kate. Die haar speen kwijt is.

Dan maar een oefening doen. Spiertjes aanspannen. Weer ontspannen. Gaan we. Eerst mijn benen. Links. Aanspannen. Ontspannen. Rechts. Aanspannen. Ontspannen. Dan nog even allebei tegelijk. Aanspannen. Ontspannen. AAAH! Kate. Shit. Begint nu al. Speentje geven. Moet ik weer opnieuw beginnen. Zucht. Linkerbeen. Rechterbeen. Allebei. En weer los.

Zal ik die blog nog even afschrijven? Denk ik stiekem. Ben nu toch nog wakker. Nee Okma. Dan begint het weer van voren af aan. Wat moest je daar ook alweer mee doen? Zo’n storende gedachte? O ja. In een ballonnetje stoppen. Zo het raam weer uit. Dahaag. En weer doorgaan. Romp. Nek. Schouders. Het zijn je hoofd, schouders, knie en teen. Begint een heel flauw stemmetje in mij te zingen. Niet naar luisteren. Focus Okma.

Linkerarm. Rechterarm. Allebei. En zo gaan wij naar boven... Zingt het flauwe stemmetje weer. Zucht. De rest zal ik jullie besparen. You get the drill. Moet overigens andersom. Vertelde een Yoga leraar mij ooit. Van boven naar beneden dus. Toch werkt het. Eigenwijs als ik ben. Val ik. Eenmaal bij mijn wenkbrauwen aanbeland. Eindelijk in slaap. En deze blog? Heb ik ’s ochtends geschreven. Om een uurtje of zes. Na de AAAHH! Ik wil een fles. En de eerste 'mam ik moet plassen'. Daar kon ik best wat laptop- zonneschijn bij gebruiken.