Vandaag zat ik achter de
piano. Voor het eerst sinds 24 jaar. Pling. Plong. Plang. Schoot niet echt op.
En dan het verzetten van die vingers naar de volgende toonladder. Hoe doe je
dat ook alweer? Heb toch echt jarenlang les gehad. Ooit begonnen als klein
meisje van vier. Tot ik vloeiend Choppin kon spelen. Waarna al snel de puberteit werd
ingeluid. Het begin van ‘belangrijker’ zaken... Het einde van mijn pianocarrière.
En nu ben ik het dus verleerd. Zo lijkt het.
Zoals zoveel andere dingen
uit die tijd. Ooit Figarot uitgelegd in het Frans. Voor mijn mondeling examen.
Had zelfs een zeven. Kom nu niet verder dan ‘Bonjoer, une croissant du chocolat
siel voes plee’. Best lastig, als je op vakantie in Frankrijk ook nog eens wat anders wil eten. Mijn Duits is al niet veel beter. Dat hele rijtje
voorzetsels kan ik nog zo opdreunen. Mit. Nach. Bei. Seit. Von. Zu. Entgegen.
Außer. Aus. Gegenüber. An.. vorbei. Maar ook daar heb je niet veel aan. Als je
niet weet waar dat voorzetsel dan voor staat. Ik wil graag mit de trein. Nach een leuke stad in de
buurt. Denk maar niet dat je er ooit aankomt. Geen Duitser die je begrijpt.
Anyhow. Dat Duits en Frans is wel
op te lossen. Ga ik in een ander land op vakantie. Waar ze Engels spreken. Een
taal die gelukkig wel is blijven hangen. Maar om die piano kan ik niet heen.
Staat sinds kort in de woonkamer. Erfstuk van mijn oma. Dus blijf ik zoeken.
Naar die verdwaalde hersencellen waar dat noten lezen in zit. Transponeren.
Tellen. Toonladders. Weiger ik te accepteren dat al die halve uurtjes verplicht oefenen tevergeefs zijn geweest. En tokkel ik dus gestaag verder. Pling. Plong. Plang. Met
welgemeende excuses. Aan de buren.
No comments:
Post a Comment