Back on track

Ik loop de paspoortcontrole door. Skye op mijn arm. Trolley erachteraan. Mijn trouwring valt bijna van mijn vinger, zo mager ben ik. Mijn man - of moet ik zeggen ex - kijkt ons na. Huilend. Ik hou mijn tranen in. Bijt op mijn lip. Met het laatste beetje strijd dat ik nog over heb. Na het gevecht van de afgelopen weken. Om nu door die gate te kunnen lopen. Niet alleen, maar met Skye. Mijn kind. Het lijkt wel een film. Kan me alleen niet herinneren wanneer ik hier auditie voor heb gedaan. Waarom juist ik hier de hoofdrol speel. 

In het vliegtuig komen de tranen. De man naast me, stoel 72C, weet niet waarom ik huil. Hoe ontzettend veel reden ik daartoe heb. Ook de stewardess die vraagt: koffie of thee? In het Hebreeuws. Snapt het niet. Hoe klaar ik even ben. Met die taal, dit land en de mensen. En ook dat kleine mannetje, stoel 72A, begrijpt niet dat zijn mama zo intens verdrietig is. 

Vandaag, zes jaar later, denk ik weer eens aan dit heftige moment. Als de LINDA op de deurmat valt. Over sterke vrouwen dit keer. Die enorm verdriet hebben gekend. Ziek geweest, bedrogen, gescheiden, weduwe, burn-out. Maar na het uithuilen weer zijn opgestaan. Back on track. Want het leven gaat ook weer verder, gelukkig.

Ook voor mij, voor Skye en zijn vader. Ze zien elkaar 4 keer per jaar. Komt zijn vader hier. Of breng ik Skye weg. Stoel 27A en B. De stewardess die vraagt: koffie of thee? In het Engels vandaag. Want ik ben overduidelijk een blije toerist. De man naast me, stoel 27C, probeert mee te gluren in de LINDA. Van hemzelf gekregen. Abonnementje. Net als die trouwring overigens. Die goed en stevig blijft zitten, dit keer.