Paaskilo's

Er zijn weer wat grammetjes bijgekomen. Heel langzaam en onopvallend. Tot die meter op de weegschaal ineens 2 kilo verder uitslaat. Misschien komt het van het paasbrood. Dat je eerder alleen met kerstmis kon eten. Maar dat onderscheid, kerstontbijt of paasontbijt, wordt sowieso nauwelijks meer gemaakt. Zo lijkt het, als je op een willekeurige Goede Vrijdag eens rondkijkt in de Appie. Speciaal op deze dag omgedoopt tot Albert Hell. Met duizenden boodschappers die op zoek zijn naar de laatste gourmet mini’s. En om het feest echt compleet te maken? Sneeuwt het er ook nog bij. 

Maar goed. Die extra grammetjes dus. Lekker belangrijk, zul je denken. En terecht. Als ik morgen 100 kilo zou wegen, maar Kate in ruil daarvoor zou kunnen praten, zou ik er zo voor tekenen. Om maar eens een relativiteitstheorietje te noemen. Maar dat kan helaas niet. Dus ben ik toch best gefrustreerd. Dat mijn zwaartekracht langzaam toeneemt. I’m training my ass off. Zeg ik boos tegen mijn Amerikaanse man. Maar die ass gaat er alleen niet af dus. Komt alleen maar meer van bij. 

“Je wordt ook gewoon een jaartje ouder.” Was de aanvullende feedback van een goede vriend. Die ik daarna toch een ietsje pietsje minder aardig vond. “Dus je stofwisseling vertraagt. Voeding wordt eerder omgezet in vet.” Maar zo zit het natuurlijk helemaal niet. Naast kerstkilo’s heb je tegenwoordig ook gewoon paaskilo’s. Ook dat onderscheid wordt nauwelijks meer gemaakt. Want je kan je (net iets te dikke) kont nog niet keren of je komt wel weer een paasei tegen, een paasbrood of gourmet mini’s. 

Dus de oplossing? Is heel simpel. Het moet gewoon zomer worden. En een beetje snel graag. Met langer licht, meer tijd voor een rondje park en daarna een frisse salade. Vliegen die kilo’s er zo weer af. Bovendien voel je je in de zomer jaren jonger, met al die extra vitamine D. Voor het geval dat - en dat is natuurlijk niet zo - die theorie van het ouder worden toch nog blijkt te kloppen.