Happy Tunes

Ik ben moe. Zelfs een beetje te moe om te schrijven. Buiten is het donker. Het waait en het regent ook nog. Dus heb ik de afgelopen avonden weer eens ouderwets tv gekeken. Zit er overal aan muziekje onder. Als mensen over straat lopen. Elkaar verliefd een kus geven. Gooien mensen tijdens een happy tune een paar potten gekleurde verf op straat. Waarna er een auto doorheen rijdt en er een regenboog van maakt. Doen mensen fluitend klusjes in huis. Zwemmen ze bij rustgevende pling plong klanken in een azuurblauwe zee, onder een stralende zon door. Of loopt er een dame op prachtige okergele wedges door Amsterdam, terwijl iemand ‘mijn stad’ zingt. 

Tja en ook de mijne, ooit. Denk ik weemoedig. Dertien jaar lang om precies te zijn. Een tijd waarin ik ook nog op hakken liep. En regelmatig grote reizen maakte naar verre oorden als Mexico, Hawaï en Sri Lanka. Plekken waar de zon net zo hard scheen en de zee niet minder blauw was. Ondertussen verliefde kussen uitdelend aan mijn toenmalige reisgenoten. Ook heb ik meerdere muurtjes van studentenkamers geverfd, in alle kleuren van de regenboog (fluitend natuurlijk). Alleen dat van die vervende auto heb ik nog nooit geprobeerd, maar ja daar moet je ook maar opkomen. En de muziek klonk dan misschien niet altijd zodat iedereen het kon horen, maar toch zeker wel in mijn hoofd. 

Een grotere grijze muis kan ik me niet voelen, na het bekijken van zoveel blije filmpjes, in mijn joggingbroek op bed. Dit is niet goed! Ik moet naar buiten! Leven! Daar waar de zon schijnt! Ik verliefde kussen in het maanlicht krijg! De vrolijke kleuren zijn! En de happy tunes! Nou ja, heb ik in ieder geval toch weer een stukje over geschreven. En schrijven doe ik toch beter als het stil is. Spreek ik mijzelf geruststellend toe. Terwijl ik het nachtlampje uitdoe, de deken over mijn hoofd trek en de regen tegen het raam aan tikt.