Sinterklaas Stress - 2

‘Mam!! Denk je dat hij is geweest?’ Ik word wakker van een hand die over mijn gezicht aait. Zoals wel vaker ’s ochtends. En zoals wel vaker voelt het gek, kietelt het, alsof de kat langs mijn gezicht loopt of iemand een kwast over mijn wang haalt. Maar vandaag is het toch anders. Ineens weet ik het. Shoot! Ik ben in slaap gevallen! Ik geef mijn man een duw. Een flinke, geen zachte, want dit is ernstig. Heb jij? Ik wijs naar de grond, door het plafond, de schoorsteen. Richting twee gympies, een klein slofje, een bakje water en twee appels. De duw heeft geholpen. Mijn man snapt mijn ‘gebarentaal voor ouders van kinderen die nog in Sint geloven’ meteen. Hij schudt quasi onopvallend van ‘nee’. ‘Oké!’ Zeg ik resoluut tegen de jongens. ‘Jullie blijven even hier. Ik ben zo terug!’ Mijn oudste kijkt me met grote ogen aan. Ik hoor het hem denken. Mijn moeder reageert wel vaker vreemd zo ’s ochtends vroeg, maar dit slaat werkelijk alles. Of zoiets. Maar van de verbazing blijven hij zowaar zitten waar ‘ie zit. Ik race naar beneden. Gooi als volleerde Piet wat van het Sint Maarten snoep in de gympies. Broekzak, vestzak, wat maakt het ook uit. Dan komt mijn man de kamer in. ‘Wat doe jij hier?! Jij moet ze boven houden!’ Een paar tellen later komen de eerste voetstapjes de trap af. Pfieuw net op tijd! ‘O, mam! Dat is niet eerlijk! Kate heeft niets gekregen!’ Ik kijk naar mijn man die - als in een soort vertraagde scene van The Matrix - nog probeert een fruithap in Kate haar slofje te duwen. Skye die het ineens ziet. En direct daarna rolt uit mijn mond: ‘Ja, maar Kate snoept niet. Die krijgt een fruithap en die heeft Sint niet. Dus helpen wij hem even.’ Skye vindt het goed. Hij is duidelijk nog niet aan het echte verhaal toe. Net als wij. Sinterklaas stress of niet.