Niks

Wanneer doe je tegenwoordig nog even niks? Tja. Goeie vraag. Waar ik vanochtend over begon na te denken na het lezen van deze blog: http://www.huffingtonpost.com/bernadette-noll/step-away-from-the-rollercoaster_b_3956119.html?ncid=edlinkusaolp00000003.

 

Als het antwoord op die vraag mag beginnen met "Voordat ik kinderen kreeg..." komt er gelijk een hele rij niksen op. Voordat ik kinderen kreeg deed ik niks op de wc (behalve dat ding waarvoor je sowieso naar de wc gaat dan). Niks wanneer ik na een lange dag werken uitgeput op de bank plofte. (Dacht ik aan...) Niks onder de douche. Niks op zondagochtend. Niks wanneer ik gewoon even nergens zin in had.

Als het antwoord op die vraag mag beginnen met "Voordat ik een smartphone kreeg", kan ik er ook nog wel een paar verzinnen. Voordat ik een smartphone kreeg deed ik niks op de wc (tot het moment dat mijn kind aan de deur begon te trekken). Niks onderweg naar huis in de trein (behalve koeien tellen door het raam). Niks bij het wakker worden (tijdens die ene kostbare seconde, waarin ik nog probeerde te doen alsof het wakker worden niet echt waar was). Niks op die schaarse momenten dat er gewoon even niks gebeurde. 

Maar inmiddels, als werkende moeder van drie kleine kinderen met de smartphone altijd in mijn achterzak, kom ik op welgeteld één niks in de week. Het fietstochtje op zaterdagochtend naar mijn sporttraining in de duinen. Een moment waarop ik even niet nadenk aan het drukke werk en gezinsleven dat ik achter me laat. En ook nog niet vooruit wil denken aan de pittige training die me te wachten staat. Het drukke zaterdagprogramma dat daarna weer volgt. 

Ik kijk om me heen naar het bos en de bomen. De vogels. Een hert dat snel oversteekt. Een konijntje dat zijn holletje induikt. Een slak op het fietspad. Voel wat lichte motregen op mijn gezicht. En snuif de boslucht nog eens diep in. Een momentje van niks dat van alles betekent.