Een rondje draaien in je nakie

Ik ben gisteren begonnen. Met de opleiding ‘Proza schrijven voor kinderen’. Het voelde net alsof ik weer terug ging naar school. Niet in de laatste plaats omdat de opleiding in mijn oude universiteitsgebouw huist. De plek waar ik – alweer 17 jaar geleden – mijn opleiding pedagogiek heb afgerond. Maar ook omdat we ouderwets ‘huiswerk’ kregen: Kies een kind dat je goed kent – mag ook jezelf zijn – en beschrijf een situatie waarin het karakter van dit kind duidelijk naar voren komt.

Dus braaf gedaan die opdracht. Net als vroeger, had ik mijn huiswerk ruimschoots op tijd af. Maar daarmee waren we er nog niet. Want het resultaat werd hardop voorgelezen, door een mede-cursist:

‘Hooggeëerd publiek. Welkom bij deze bijzondere voorstelling!’ De rode gordijnen gaan open. De zaal zit behoorlijk vol vandaag. Niemand applaudisseert, maar dat is Leonie wel gewend. Dus klapt ze zelf extra hard, zodat het niet zo opvalt. Leonie heeft haar feestjurk aangedaan en haar haren zitten in een mooie lange vlecht. De muziek gaat aan. Leonie heeft gezocht op ‘muziek’ en ‘spannend’, want dit is geen saai verhaal. Beer valt gelijk om en duwt daarbij ook Barbie omver. ‘Niet bang zijn jongens,’ stelt Leonie ze gerust. ‘Het wordt een spannend verhaal, maar het eindigt goed.’

‘De zee is boos, want we hebben al haar vissen opgegeten. De golven worden steeds hoger. Straks hebben we geen eiland meer over. Wat moeten we doen?’ Koning Ralph kijkt vragend naar het publiek. Met haar andere hand maakt Leonie de hoge golven. Woesj, woesj. ‘Je kunt prinses Leonie om raad vragen...’ roept kikker vanuit het publiek. ‘Dat is een geweldig idee!’ zegt koning Ralph, en hij draait zich snel om naar de prinses.’Misschien is het een goed idee om een boot te maken? Zodat jullie weg kunnen varen?’ Stelt prinses Leonie voor. ‘Geweldig!’ roept de koning. ‘Maar dan moet hij wel groot genoeg zijn voor iedereen. Ook de koningin, aap en olifant moeten mee.’

Dan vliegt Leonie’s slaapkamerdeur open. ‘Ik dacht dat je nog buiten was!’ Leonie springt op en gaat snel voor haar hoogslaper staan. ‘Het is veel te mooi weer om de hele middag op je kamer naar muziek te luisteren.’ Leonie’s moeder kijkt haar bezorgd aan. ‘En waarom heb je van die sjieke kleren aan?’ Leonie kijkt naar de grond en trekt haar schouders op. ‘Kweenie...’ Haar moeder zucht. ‘Morgen ga je gewoon lekker buiten spelen. Misschien ontmoet je nog leuke andere kinderen.’ Ja, van die leuke andere kinderen die ‘Leonie, we moeten je nie...’ roepen, denkt Leonie. Terwijl ze haar sjieke jurk uitdoet en het elastiekje uit haar haren trekt. ‘De voorstelling is afgelopen. Sorry jongens.’ Beer, Barbie en kikker zeggen niets meer. Ze staren alledrie een beetje suf voor zich uit.

Waarna de andere cursisten hun feedback konden geven. ‘Dit voelt net alsof je een rondje moet draaien in je nakie,’ merkte mijn buurvrouw scherp op. Gelukkig waren mijn medecursisten een stuk aardiger voor me, dan ik voor mezelf ben. Naakt, voor de spiegel. Maar o wat was ik blij. Toen ik daarna weer snel mijn kleren aan kon trekken.