Turbo

Mam, is je turbo stuk? Ik probeer het wedstrijdje naar de stad fietsen te winnen van mijn man. Maar het lukt niet. Ondanks de enthousiaste aanmoedigingen van Skye. "Sneller mama! Sneller!" Terwijl hij, vanaf het kinderzitje, in mijn rug mee duwt. Hoe komt dat mama? Tja. Ik denk dat die turbo van mij iets teveel overuren heeft gedraaid lieverd, denk ik bij mezelf. Terwijl de afgelopen week nog eens voorbij flitst.  

Maandag de hele waslijst met therapie-afspraken voor Kate weer geregeld. Terwijl ik ondertussen het werkprogramma Positief Opvoeden 2014 schrijf. Sporten en naar bed. Kate om 02.00uur en 04.00uur wakker. De dag erna staan Kate en ik in de krant. Op dinsdag kantoordag: zes overleggen in vijf uur tijd. Ondertussen de hele dag aardige Tweets, Posts en Likes over het krantenartikel. Daarna door naar de boekpresentatie van het brussenboek (http://brussenboek.nl). Vlug naar huis, eten en klaar zitten voor een kort radio-interview - over het effect van een pedagogische tik - tot 22.00uur. Kate: 03.00 wakker; 06.00 wakker. Woensdag naar Zuid-Limburg voor een workshop over eigen kracht in het nieuwe jeugdbeleid. 24.00uur thuis. Nog wel een lekkere Limburgse rijstevlaai weggemoffeld in een servetje. Beetje suiker, voor onderweg. Kate slaapt dit keer door, fijn! Donderdag 09.00uur weer op kantoor: 4 uur durend Strategisch Beraad. Telefonisch interview met Trouw tussendoor. Wat ik vind van basisschoollessen over orgaandonatie??? Dan weer snel door met nog 3 afspraken, voor ik de deur uitren. Vlug naar de opvang: de ‘kunstexpositie’ van mijn zoontje bekijken. Onderweg mailt de journalist het concept artikel door. Oeps, daarin lijk ik toch iets té enthousiast over de eerder genoemde lessen. Terwijl ik in het gesprek ook mijn vraagtekens heb genoemd. Snel reageren, want de deadline is al bijna. Op datzelfde moment belt de oppas. In paniek. Kate heeft blaasjes in haar mond, huilt al uren. Eindelijk thuis duw ik – mijn handen vol met 3 kunstwerken – met mijn schouder de voordeur open. Vlug naar de huiskamer, waar Kate huilt.

Weet je wat? Kan mij het ook schelen. Ik zet mijn turbo nog één keer aan. Sjeez mijn man – die dacht dat ik het allang had opgegeven – snel voorbij. Ja! Mama! Sneller! Sneller! Klinkt er vanaf het kinderzitje. Want we gaan zo’n simpel wedstrijdje naar de stad fietsen natuurlijk niet verliezen. Na zo’n week...