Dit gaat niet over mij...

We zitten in de bus naar Schiphol. Twee maanden worden ineens 8 weken, 56 dagen, 1344 uur, 80.640 minuten en 4.838.400 seconden. Het kleine mannetje kruipt steeds verder in mijn schoot. Is het nog ver mama? Ik kijk naar onze reflectie in het bus raam. Hoe lang mag ik je nog zo vasthouden? Werd je maar nooit groot. Dan kon ik je tot het einde der dagen zo blijven knuffelen. Egoïstische gedachten, want dit moment gaat niet over mij. Het gaat over papa. Die overkomt uit Israël. Zo meteen die schuifdeur doorloopt, bij aankomsthal 3.

Zo snel als hij komt, gaat hij ook weer weg. 604.800 seconden worden ineens 10.008 minuten, 168 uren en één hele korte week. Een flitsbezoek. Huilend kruipt het kleine mannetje de volgende dag bij me in bed. Papa!!! Papa!!! Papa!!! Roepend. Rustig maar lieverd, ik ben hier. Probeer ik hem te troosten. Terwijl ik hem stevig vasthoud. Ja, maar ik wil jou niet! Ik wil papa!!! Ik voel tranen opkomen, maar houd ze in. Want dit ... gaat niet over mij.