Waar gaat dat naartoe?

Dit weekend stond er een prachtig stuk in de Trouw 
(http://downsyndroomamsterdam.nl/wp-content/uploads/Pippa.pdf). 
Het verhaal van Marlies Kieft, moeder van Pippa. Een dochter met Down. "Het hebben van een kind met down vraagt veel kracht. Frustraties schort ik op. Wat kan zij het immers helpen?" Maar waar gaat al dat verdriet en frustratie eigenlijk naartoe, vraagt zij zich af. Behalve af en toe richting een serveerster die het belangrijker vindt met een vriendin te bellen, dan haar werk te doen. En dan ineens de volle laag kan krijgen. 

Herkenbaar. Zelf ben ik ook zelden boos op Kate. Ook niet als ze me voor de vierde nacht op rij urenlang wakker houdt. Terwijl ik de volgende dag toch echt heel hard moet werken. Een presentatie moet geven voor een volle zaal professionals. Die belangrijke vergadering moet voorzitten. Of de deadline voor dat stuk afloopt. Anders dan bij Skye, een heuse huilbaby, waarbij ik (ben er niet trots op) na de zoveelste slapeloze nacht echt wel eens hard heb staan schreeuwen. ‘En nu OPHOUDEN! @#$%....!!!’... klapt bij Kate alle frustratie ‘keurig netjes’ naar binnen. 

Soms zo erg dat mijn hoofd bijna ontploft en mijn lijf vreemd trilt van binnen. Tot het weer stopt. Waar gaat het dan naartoe? Het lijkt via mijn tenen in de grond te verdwijnen. En ik hoop natuurlijk dat het daar ter plekke energie opwekt en terug levert aan Liander. Zodat onze maandelijkse rekening voortaan naar beneden gaat. Maar omdat ik daar nog niet zo zeker van ben – ik net als Marlies vrees dat ik op een dag juist de hoofdprijs zal moeten betalen - probeer ik bij tijd en wijle ook eens een flink potje te huilen. Waarbij mijn tranen in een tissue belanden. En die tissue in de prullenbak. Weer helemaal klaar voor een volgende ronde... Kracht en geduld.