Alleen wonen

Zou jij wel eens alleen willen wonen mama? Vroegen mijn kinderen vandaag. Bij het avondeten. Nou. Flap ik eruit. Af en toe zou dat wel heerlijk rustig zijn. Ja, maar dan had je mij toch niet? En geen knuffels en kusjes meer? Zegt mijn zoontje. Behoorlijk verontwaardigd. Nee dat is ook zo. Sorry schat. Je hebt helemaal gelijk. 

Want ondanks af en toe een potje heerlijk klagen. Over die kinderen. Die ervoor zorgen. Dat je. Nooit meer uit kunt slapen. Geen weekend voor jezelf meer hebt. Constant op moet letten. Je nooit meer eens even lekker kunt vervelen. Eigenlijk altijd chronisch moe bent. Maar koffie blijft drinken. (Zonder dat het echt helpt). Altijd aan het opruimen bent. Alleen nog maar kinderprogramma’s op TV ziet. Je eigen man nauwelijks nog spreekt...

Zou ik ze voor geen goud willen missen. Die kinderen. Die er ook voor zorgen. Dat je. Nieuwe kanten van jezelf leert kennen. Een leuker mens wordt. Geduldiger. Empathischer. Nieuwe mensen ontmoet. Leuke andere ouders. In hetzelfde schuitje als jij. Leert genieten van kleine momenten. Een eerste stap. Eerste woordje. Zeggen. Lezen. Opschrijven. Geweldige lieve uitspraken. Mama, ik ben heel blij met mijn leven. Waarom? Omdat jij mijn moeder bent. De oudste. Gisteren nog. De charmeur.

Dus hoewel ik soms best wel even alleen wil zijn. En ja. Ook best wel iets vaker dan nu gebeurt. Zou ik het helemaal niet leuk vinden. Zonder jou. Zonder knuffels. En zonder kusjes. Zeg ik tegen mijn zoontje. En denk ik ook echt. Want alleen wonen? Dat is natuurlijk niks. Hij heeft helemaal gelijk.