Opvoed-idealen

Mijn zoontje weet precies wat hij wil en hoe hij daar moet komen. Als klein jongetje al. Wijzend naar die hoge ringen in de speeltuin. Ogen die vragen. Mama wil je me optillen? Zodat ik eraan kan hangen? Nee, lieverd. Antwoord ik. Dat is te zwaar voor mama. Op zoek naar een ander, die het wel wil. En kan. Willekeurige papa. Bij de hand pakken. Meenemen. Naar die ringen. Ogen die kijken. Vragen. En ja hoor. De willekeurige papa tilt mijn zoontje op. Hij heeft het voor elkaar. Toen al. Zonder woorden. En nu zeker. Mét. Knutselend. Mama. Ik heb nodig: plakband, schaar, goud papier. Om dat visioen van die doos als robot snel om te zetten naar de praktijk. En ik doe het. Ai. Ai. Sir. Want een artiest in de dop die spreek je natuurlijk niet tegen.

Want ook ik wil een stevig kind. Actief. Zelfstandig. Hem leren dat het loont als je ergens om vraagt. Net als de ouders uit het onderzoek in Trouw. Check: http://www.trouw.nl/tr/nl/4492/Nederland/article/detail/3382836/2013/01/25/Ouders-van-nu-willen-geen-gehoorzaam-kind.dhtml Niet tevreden met je Happy Meal cadeautje? Een dubbele gekregen? Ga zelf maar vragen of je mag ruilen. Nee heb je, ja kun je krijgen. Opvoedend richting mondigheid. Gelijk mijn collega-ouders. Anno 1983. Anno 2013. Verder? Vind ik het belangrijk dat mijn kinderen goed luisteren. Naar mij, anderen en elkaar. Hun best doen. En ja. Ook bescheiden zijn. Als de situatie daarom vraagt. Maar evenzogoed trots. Als ze daar reden toe hebben. Daarmee ben ik een van de weinigen. Zegt het artikel. Gehoorzaam. Streng. Ijverig. Bescheiden. Sinds 1983 van het toneel verdwenen. 

Maar misschien heeft dat vooral met woordkeus te maken. Waardoor beelden opdoemen van dingen die we vooral niet willen. Boze vaders en moeders. Makke lammetjes van kinderen. Die klakkeloos doen wat een ander zegt en anders over de knie gaan. Ouderwets Hollands calvinisme. No Play. Just Work. Nooit eens genieten. En dan voor arrogant uitgemaakt worden als je daar dan uiteindelijk iets mee bereikt, zegt dat je er goed in bent. Want ik kan me niet voorstellen dat het echt zo erg is als de media het stelt. We alleen nog maar roepers opvoeden. Niemand straks meer luistert. We alleen nog maar hard schreeuwen. Tegen elkaar, vriendjes of het ambulance personeel. Niet langer ons best doen. Omdat we denken dat alles maar aan komt waaien. We daar ‘recht’ op hebben. Alleen ja hebben en geen nee willen krijgen. Nooit meer bescheiden zijn. Ik ben de beste. In alles. Waardoor we ook niet meer zien wat er nog te leren valt. Nul motivatie. Alles al bereikt. 

Als positivo blijf ik geloven dat het om excessen gaat. Het geweld van de laatste tijd. De grensrechter. Jongeren uit Eindhoven. Facebookrellen. En gelukkig op nummer twee, even doorlezend, in het artikel 'Ouders willen geen gehoorzaam kind'. Staat na eerlijk zijn het rekening houden met anderen. Waarvoor je ook moet luisteren naar elkaar. En ook rechtvaardig, verantwoordelijk en behulpzaam staan in de top tien. Roept toch geen associaties op van iemand die het ambulance personeel uitkaffert. Wel denk ik dat het belangrijk is kritisch te blijven kijken. Vooral naar ons eigen handelen. Niet alleen wijzen met dat vingertje naar die ander. Alle ouders,  behalve ikzelf. Maar juist te blijven leren. Iedere dag opnieuw. Om dat visioen van eerlijke, empathische, rechtvaardige en behulpzame kinderen ook echt om te zetten naar de praktijk.