Zondag waren we in
Naturalis. Verdiepingen vol. Met opgezette dieren. Vogeltjes. Muisjes. Vlinders.
Krabben. Haaien. En op de vierde verdieping. Ook levende. Want daar kon je
spelletjes doen. En kwam de tijgermoeder. Die we allemaal een beetje in ons
hebben. Ineens tevoorschijn. Spelletje
met lichtvlakken. Die aangaan. Voor even. In een bepaalde route. Die jij daarna
moet onthouden. En proberen na te lopen. Zoemer. Ehhh! Als je het fout doet.
Blije bel. Tringeling! Als het je lukt. Naar links! Nee LINKS! Ehhh! Ik zei
toch! Links! Het meisje dat schoorvoetend doorgaat. Er gelijk geen lol meer in
heeft. Bang voor die zoemer. En vooral voor hoe die ouder daarop reageert. ‘Jammer,
goed geprobeerd. Maar helaas, 3 fouten.’ Volgende ouder. Ehhh! ‘Hierna ben jij
aan de beurt, Tim’. Ondertussen. Tijgervader. Die bestaan ook. ‘Nog heel even
Tim’. ‘Je bent zo aan de beurt’. ‘Let je op Tim.’ ‘Tim!’ Komt goed. Vader van
Tim. Laat maar. Wij gaan terug naar de derde. Dode dieren verdieping. Die
tijgers daar. Houden zich tenminste koest.
No comments:
Post a Comment