Mister Balloon

Ik loop regelmatig met dingen in mijn handen die niet van mij zijn. Kunstwerkjes van school. Een afgelikte lolly. Echt heel erg belangrijke papiertjes. Een gymtas of rugzak. Mooie steentjes. Een leeg pakje drinken. Vieze bladeren. Een natte muts of handschoenen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Soms wordt het me netjes gevraagd. Mam. Kun je dit even voor mij vasthouden alsjeblieft? Soms word ik gecommandeerd. Mam! Hier! Soms wordt het gewoon in mijn handen gedrukt. Zonder er ook maar een woord aan vuil te maken. Op zich geen wereldramp. Die spulletjes zijn vaak niet zo zwaar. Bovendien. Ik kan mijn kinderen er altijd op aanspreken. Het zijn jouw spullen dus die mag je ook zelf dragen. Als ik ineens in een pedagogisch verantwoorde bui ben. 

Het wordt pas vervelend als het om ballonnen gaat. Bij ieder verjaardagsfeestje is het raak. Begint de obsessie. Met die dingen. Mag ik deze rode mama? En mag ik hem straks mee naar huis nemen? Ehh. Alleen als je hem zelf vasthoudt. Antwoord ik dan steevast. Want van ballonnen word ik heel pedagogisch verantwoord. Altijd. Tot het moment dat die ballon de straat over waait. Huilen. Ik mijn leven waag. Om dat ding toch te pakken. Want je kind aan het huilen? Dat wil je liever niet. Houd hem dan ook goed vast! Foeterend. Ja maar. Het waait zo hard mama. Waarop ik dus toch weer met dat ding rondloop. Tot we eindelijk thuis zijn. 

Mag ik er een gezichtje op tekenen mama? Vraagt mijn zoontje. Eenmaal thuis. Met  weer een nieuwe ballonnen aanwinst. Ik noem hem Mister Balloon. Ga je nou niet teveel aan dat ding hechten hè? Ballonnen gaan uiteindelijk ook weer stuk. Ik teken er ook nog een navel op. Wat? Een navel? Nu moet het niet gekker worden. Lijkt het me verstandig als we die navelstreng eens even doorknippen. En snel ook. Dan gebeurt het. Vanzelf. Ik hoef het lot niet eens een handje te helpen. Pats! De ballon knapt. Door de markeerstift. Tja. Dat is het nadeel van die dingen. Zegt mijn man. Achter zijn laptop vandaan. Nee hoor schat. Het is andersom. Dat is het voordeel van die dingen. Alleen jammer dat ze thuis pas knappen. Nadat je er net je leven voor hebt gewaagd. 

Maar ik weet de oplossing. Voortaan stop ik een markeerstift in mijn tas. Als we naar een verjaardagsfeestje gaan. Tekenen we er gelijk een naveltje op. On the spot. Beetje doordrukken. Kijken wat er gebeurt. Niet zo pedagogisch verantwoord. Maar vast heel effectief.En nou niet gelijk denken dat ik echt heel gemeen ben. Hij krijgt thuis heus wel een nieuw ballonnetje van me. Want ik voel me natuurlijk hartstikke schuldig. Dus mag hij hem ook nog een naampje geven. En als Mister Balloon dan een langzame, natuurlijke dood sterft. Ben ik ook nog wel zo’n softie dat ik hem ’s avonds na kinderbedtijd stiekem vervang. Voor Mister Balloon 2, 3 en 4. Die voor hem dan nog altijd Mister Balloon 1 is. Want je kind aan het huilen? Dat wil je dus liever niet.