Zo schuldig als wat...

Een kwart van de ouders werkt volgens het kostwinnersmodel. Eén ouder thuis en de andere ouder op het werk. Waarbij die laatste meestal de man is. Ruim de helft van de ouders volgens het anderhalfverdienersmodel. Eén ouder fulltime, de andere ouder part-time. Twintig jaar geleden? Was dit precies andersom. Oftewel: we zijn steeds meer gaan werken met zijn allen. Het gevolg? Een heleboel combinatiestress. We willen het namelijk wel graag perfect doen. Een geweldige werknemer zijn, zónder dat ons gezin erbij in schiet. En dat lukt dus niet. Merk je maar weer eens, als je kinderen je op zaterdag verliefd aanstaren. Omdat ze je de hele week niet hebben gezien. En je collega’s geschrokken naar je kijken. Als je na het weekend het kantoor weer in loopt, met enorme wallen onder je ogen.

Herkenbaar? Jazeker. Vonden de ouders in Aalsmeer. Bij de ouderavond over de Opvoedachtbaan. En ook ikzelf, in Haarlem, ken het probleem. Tuurlijk kan het best fijn zijn. Als er weer eens enthousiaste mails voorbij komen. Gezocht! Luizenouders. Klaar-overs. Vaders of moeders die willen helpen bij het overblijven. En jij je werk als excuus kunt gebruiken. Sorry nee. Het lukt me even niet om dertig hoofden na te kijken op vieze beestjes, want ik moet werken. (En bovendien krijg ik al jeuk als ik er alleen al aan denk). Sorry. Het lukt me even niet om me om acht uur ’s ochtends voor een vrachtauto te werpen. Zodat onze kuikentjes veilig kunnen oversteken. En nee, sorry. Ik red het ook even niet om dertig kinderen te enthousiasmeren om hun boterham met kaas op te eten. (Thuis ook niet overigens. Zelfs niet bij eentje). Moet namelijk werken. Ja. Jammer. Echt heel erg. Jammer. 

Maar na een tijdje komt ‘ie toch opzetten. Dat nare schuldgevoel. Want ondertussen laat je andere ouders wel het vuile werk opknappen. Kammen ze die kleine van jou ook uit. Staan ze ook voor jouw kuikentje in zo’n kekke oranje outfit langs de weg. Kijken ze of het hen wél lukt om dat mannetje van jou zijn boterham op te laten eten. En mocht ie toch niet vanzelf komen, dat schuldgevoel. Bijvoorbeeld omdat je met al die drukte niet eens tíjd hebt om hierover na te denken, dan doen je kinderen wel een duit in het zakje. Mam, ik vind het niet leuk dat jij zo vaak op je werk bent. Je komt me toch wel ophalen van school hè, straks? Ik mis je papa. Ik zie je bijna nooit. Zijn zo wat random reacties die wij als ouders te horen krijgen. 

Bekend fenomeen dus. Waar ik een tip over geef. In de Opvoedachtbaan. Last van schuldgevoelens over de combi werk en gezin? Stel dan óf de situatie bij, of je verwachtingen bij. Maar ja. Ook dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want de situatie aanpassen? Is vaak nog niet zo eenvoudig. Met al die 'omdatten'. Omdat je een baan hebt waarvoor je simpelweg alle tijd (en meer) nodig hebt die in een werkweek zit. Omdat je het geld niet kunt missen. Omdat je he-le-maal gek wordt als je die deur niet uit gaat. En anders naar de situatie kijken? Vereist wel wat oefening. Plus nog wat andere tips. Die dus ook in het boek staan. 

Voor de korte termijn? Hebben Miranda en Charlotte nog wel een oplossing. Je weet wel, van Sex in the City. Check dit filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=iOW4Y3i56Ko. Beetje high brow. Behoorlijk Amerikaans. Maar ook heel herkenbaar. Dus ik zou zeggen: Leef je uit. Neem nog een slok. En als je de volgende morgen nog even bij moet komen, van die kater. Wanneer de kids om 6 uur weer aan je bed staan.  Of de dag erna niet ‘op en top’ functioneert op je werk. Begin dan gelijk met oefenen. In het je vooral niet schuldig voelen. Waarna je ’s avonds gewoon lekker op tijd je bedje in kruipt. Met de Opvoedachtbaan. Lekker lezen. Die andere tips. En over dat ik het net zo moeilijk vind. Als Miranda en Charlotte, en als jullie.