Schoolpleinouders

Ik ben te vroeg op het schoolplein. Alweer. Verdorie. Ik weet toch dat het maar vijf minuten lopen is? Sta ik hier weer ongemakkelijk te wezen. Er zijn nog maar drie andere moeders. Eentje ken ik niet. Zit daar op het bankje. Zogenaamd druk in de weer met haar telefoon. Die andere wel van gezicht. Voor zover ik dat gezicht nog kan zien. Met die grote zonnebril. Dat is zo’n hele hippe. Te hip om gedag te zeggen. Snap ik ook wel. ‘Hoi!’ klinkt nu eenmaal niet zo cool. En het hele woord cool is natuurlijk op zich al prehistorisch. Wat maar weer eens aangeeft dat ik er niks van begrijp. 

Ik heb mijn telefoon ook nog thuis laten liggen. Had ik in ieder geval nog mijn Facebook vrienden bij me gehad. Of FB vrienden. Zoals die hippe moeder zou zeggen. Als ze al iets zou zeggen. Want dat doet ze dus niet zo vaak. Dan die derde moeder maar. Gelukkig zegt ze wat terug. Hoe was de voorjaarsvakantie? Tja, het is inmiddels alweer twee weken geleden. Maar waar begin je anders over he? O ja, tuurlijk. Het voorjaarszonnetje. Lekker he? Ja, waren we echt aan toe. Ja, nou! Werd echt to-taal depressief van die winterdagen. Ja. Anders ik wel. 

Gelukkig komt daar eindelijk een moeder het plein op die ik echt goed ken. En nog eentje. Net als vroeger. Tijdens de gymles. Als je zat te wachten tot je werd uitgekozen. Tot je vriendinnen je kwamen redden. Van het bankje.  Nu nog zien te switchen. Eh, ga even daarheen goed? Nog even iets vragen. Tuurlijk. Ik zie daar ook een bekende. Nou dag hè? Ja, dag. En geniet van het voorjaarszonnetje.